Μάνες, μανούλες, μαμάδες.....των τραγουδιών κυράδες..

Pablo Picasso, Μητέρα και παιδί. 1902. Fogg Art Museum, Harvard University

• Οι μανάδες των τραγουδιών, αλλοτινών καιρών Παναγιές γρηγορούσες και παρηγορήτισσες σε κάθε δάκρυ, μαράζι και στεναγμό. Κι άλλοτε σιωπηλές σαν αγίες, να σε χαϊδεύουν μέσα από το ακίνητο κάδρο μ΄όλη την έγνοια μαζεμένη στο βλέμμα τους ή μ’ ενα βιβλίο στο χέρι να προσμένουν βουβές, ξαγρυπνισμένες και χλωμές· «Άργησες, έφαγες; Είσαι καλά; Πες τα όλα στη μαμά!»
• Μανούλες μαινάδες, όλο «μη και μη», μανάδες που σ’ απλώνουν το χέρι και τις κάνεις αρχηγό ή στα ζόρια τα δικά τους σ΄αφήνουν να γίνεις εσύ ο αρχηγός τους.
• Μάνες, παλιές φιλενάδες, να ψηλαφίζεις το παρελθόν τους με αμαρτίες, ενοχές και αποσιωπήσεις και κείνες να σε παραδίδουν στη δική τους μοίρα, εσένα που θες να ζήσεις, να φύγεις, ν’ αγαπήσεις, να πιεις και να χορέψεις, αλλιώς πώς να τις αντέξεις; 
• Μανάδες με ροζ κοκαλάκια, καθισμένες δίπλα σου στο θρανίο, ίδιες οι γκόμενες που σ' αρέσουν, εκτός κι αν καταφέρεις να μείνεις ισόβια μαζί τους, το δικό τους γλυκό παιδί.
• Μανάδες που δεν χωράνε σε στίχους, που δεν μπορείς να τους πεις «σ’ αγαπώ», αλλά τους το γράφεις σε κασέτα για να τ’ ακούσουν νυσταγμένες πριν πάνε στη δουλειά.
• Μανάδες που μοιάζετε σα δυο σταγόνες κι όσο μεγαλώνεις, πιάνεις με έκπληξη τον εαυτό σου να λέει μια ατάκα δικιά τους, να κάνει μια γκριμάτσα ίδια, να φτιάχνει στις γιορτές ένα γλυκό που μισείς, έτσι «για το καλό, για να μυρίσει το σπίτι...»
• Μανάδες που όλα τα ’μαθαν και τίποτα δεν ξέρουν κι ίσως απλά έχουν την περιέργεια να γνωρίσουν ένα παιδί που δεν τους ανήκει, ένα γνωστό-άγνωστο παιδί, όχι ... όχι εξαιρετικό – η εξαιρετικότητα μόνο το Διάβολο μπορεί να ενδιαφέρει - ένα παιδί κοινό. 
• Μανάδες που αγαπούν να αγαπάνε το παιδί τους, έτσι απλά, χωρίς προϋποθέσεις και κρυφά ανταλλάγματα, χωρίς θυσίες και μαρτύρια, ύποπτες συχνά καταθέσεις στην τράπεζα της ζωής με στόχο μελλοντική εξαργύρωση.

Pablo Picasso, Μητέρα και παιδί. 1922. Ιδιωτική Συλλογή.

Μάνα μου και Παναγιά 

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Γρηγόρης Μπιθικώτσης

(από την ταινία «Ο γολγοθάς μιας αθώας»,1961, 

σε σκηνοθεσία του Κ. Στράντζαλη)

Ο ήλιος ήσουν κι η αυγή

της νύχτας το φεγγάρι

της μάνας μου ήσουν η ευχή

της Παναγιάς η χάρη

Έφυγες και κλαίει ο άνεμος το κύμα

κλαίνε τ’ άστρα κι η νυχτιά

κλαίει κι η μάνα μου στο μνήμα

κλαίει, κλαίει κι η Παναγιά

Στον πυρετό ήσουνα δροσιά

κερί μες στο σκοτάδι

άστρο στην κοσμοχαλασιά

βασιλικός στον Άδη

Έφυγες και κλαίει ο άνεμος το κύμα

κλαίνε τ’ άστρα κι η νυχτιά

κλαίει κι η μάνα μου στο μνήμα

κλαίει, κλαίει κι η Παναγιά

Μάνα, το μάννα τ΄ ουρανού

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική, ερμηνεία: Μίκης Θεοδωράκης
Αρκαδία II - III (1976)

Μάνα, το μάννα τ’ ουρανού, δέντρο του παραδείσου
στη ρίζα του ψηλού βουνού φύτεψα την ευχή σου

Κι απ’ την ευχή που φύτεψα, βγήκε στο φως μια βρύση
κι απ’ τα σκοτάδια γύρισε πουλί να κελαηδήσει.

Μάνα, το μάννα τ’ ουρανού κι όνειρο που δε σ’ έχει
στείλε μου πάλι μιαν ευχή, ο πόνος μου ν’ αντέχει

Η μάνα μου 

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μίμης Πλέσσας
Γιάννης Πουλόπουλος

Μίλα μου για τη λευτεριά (1971)

Η μάνα μου φοράει τσεμπέρι
σαν τις μανάδες τις παλιές
Παίρνει την Παναγιά απ’ το χέρι
και τρέχουνε στις γειτονιές
και σμίγουνε με τον κοσμάκη
που λέει το ψωμί ψωμάκι

Κι όταν γυρνάνε στα σοκάκια
σα δυο σκιές μες στην βραδιά
με τα φτωχά τους ρουχαλάκια
όλο βροχή και λασπουριά
δεν ξέρω να τις ξεχωρίσω
ποιανής το χέρι να φιλήσω

Μάνα

Στίχοι: Κ.Χ Μύρης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία : Νίκος Ξυλούρης
Φωνητικά - B΄ φωνή: Μέμη Σπυράτου
Ιθαγένεια (1972)

Μάνα μου πόσο μέστωνε το στάρι στις ταφόπετρες
πόσο γλυκό στη γέψη το ψωμί το ψυχοσάββατο
και το κρασί στυφή παρηγοριά στο ξόδι του παππούλη.
Στο γάμο του μικρού μικρού μεταλαβιά του βλάμη.

Κι όταν στην έρμη ρεματιά
φυτρώνουν οι μικρές ελιές
κι όταν μαζεύαμε καρπό σε ερωτικά νυχτέρια
κι όταν πιθάρια πήλινα το σώμα τρώγαν του λαδιού,
μάνα καλή το ξέραμε πως φύλαγες το πιο καλό
στην πιο κρυφή και σκοτεινή βενέτικη κασέλα.

Λίγο για τα βαφτιστικά, λίγο για τα στερνά στερνά,
λίγο για την αβασκανιά και την κακή την ώρα.

Μάνα κρασί, μάνα ψωμί, μάνα μ' ελιά και λάδι
μάνα μου χώμα και νερό, βάστα γερά το πρόσφορο
τώρα που θ' ανταμώσετε με τον παππού στον Άδη.


Μάνα μου μάνα 

Βυζαντινός Ύμνος της Μεγάλης Παρασκευής των Μαρωνιτών του Λίβανου.
Απόδοση στα ελληνικά από τον Νίκο Γκάτσο.
Διασκευή εναρμόνιση από τον Χριστόδουλο Χάλαρη
Χρύσανθος, Δροσουλίτες (1975)

Μάνα μου μάνα
στο δρόμο μου σπείρανε
πέτρα κι αψιθιά.
Μάνα μου μάνα
τα νιάτα μου γείρανε
κάτω απ’τα σπαθιά.

Ουρανέ μου
στείλε μου νερό
να ποτίσω την έρημο
να φυτρώσει
λουλούδι δροσερό
στο κορμί μου τ’αέρινο
μάνα μου μάνα
την άνοιξη φέρε μου
πάνω στο σταυρό.

Μάνα μου μάνα
ηλιόλουστη μέρα μου
πότε θα σε βρω.

Ουρανέ μου
διώχ’τη συννεφιά
να περάσω τα σύνορα
κι ένα βράδυ
πάνω στα βουνά
να χτυπήσω τα σήμαντρα

μάνα μου μάνα
στα χέρια μου σήμερα
καίνε τα καρφιά.


Μάνα δε φυτέψαμε

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Γιάννης Πάριος
 [ακούστηκε στην ταινία «Πρόκληση»( 1971) του Όμηρου Ευστρατιάδη] 

Έσπασε το κομπολόι σκόρπισαν οι χάντρες
πιάσανε το μοιρολόι ένα τσούρμο άντρες

Μάνα δε φυτέψαμε ούτε ένα λουλούδι
κι ακριβοπληρώσαμε δυο σπυριά ζωή
μάνα δεν τελειώσαμε ούτε ένα τραγούδι
ήλιο ζητιανέψαμε κι έχουμε καεί

Έσβησε η ασετυλίνη χίμηξε σκοτάδι
βούλιαξε στη Μυτιλήνη το στερνό καράβι

Μάνα δε φυτέψαμε ούτε ένα λουλούδι
κι ακριβοπληρώσαμε δυο σπυριά ζωή
μάνα δεν τελειώσαμε ούτε ένα τραγούδι
ήλιο ζητιανέψαμε κι έχουμε καεί

Τάχα μάνα μου θα ζήσω

Στίχοι, μουσική: Παντελής Παλαμίδης

Ηλίας Λιούγκος 

Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού Κέρκυρας (1981)

Η θάλασσα πλαταίνει

κι ο δρόμος μου μικραίνει

ο ήλιος ακριβαίνει

και η ζωή πικραίνει.

Τον κόσμο δέρνουν πόνοι, 

η εργατιά θυμώνει, 

αγύρτες στο τιμόνι 

κι ο πόλεμος σιμώνει.

Τάχα μάνα μου θα ζήσω

άλλο κόσμο να γνωρίσω; 

Στης φτώχειας το κονάκι

είναι σβηστό το τζάκι,

κορμιά ντυμένα ράκη

και το ψωμί φαρμάκι.

Απάνθρωπο το χρήμα, 

ελεύθερο το κρίμα, 

χαφιές σε κάθε βήμα

και ο καλός το θύμα.

Τάχα μάνα μου θα ζήσω

άλλο κόσμο να γνωρίσω;

Μανούλα μου

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Λάκης Παππάς
Οδός Ονείρων (1962)

Αχ, τι ντροπή, τέτοια ντροπή
μάνα μου και πως βγαίνει
όσο κι αν τρέξει ο ποταμός
μάνα μου δε την πλένει

Τι να μου κάνουν δάκρυα δυο
και στεναγμοί σαρανταδυό, μανούλα μου
τι κι αν το δάκρυ μου νωπό
βουβό το στόμα και πικρό, μανούλα μου

Και τρέχω κάποιον για να βρω
να με ρωτάει και τον ρωτώ
τι θα γενεί, τι θα γενεί
ποιος θα πονεί, ποιος θα πονεί
μανούλα μου, μανούλα μου

Προσωπογραφία της μητέρας μου

Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Δήμητρα Γαλάνη (Σείριος)

Η ματιά σου χρυσή, γλυκό κρασί
ο λαιμός σου νησί, εγώ κι εσύ.
Μια φωτογραφία κάτι σαν αγία 
μες στο βάθος μιας πηγής.
Δέξου τη μαγεία που έχει η λειτουργία 
και το τέλος μιας φυγής.

Σιωπηλή με κοιτάς και με ζητάς
τη στιγμή σταματάς και με κρατάς
μέσα στο σκοτάδι που είναι σ’ ένα χάδι 
κι είναι σημάδι απ’ τον καιρό.
Δε θα σε ξεχάσω κι ούτε θα σε χάσω 
κάπου θα σε ξαναβρώ...

Τύψεις

Στίχοι: Ντίνος ΧριστιανόπουλοςΜουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Ερμηνεία: Ανδρέας Καρακότας.

Τα τραγούδια της αμαρτίας (1996) 

Όσο περνούν οι μέρες και μακραίνει

η ηλικία της σεμνότητας, αισθάνομαι

τις ανεπαίσθητες ραγισματιές εντός μου

από νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν.

Δρόμοι που πήρα με χαμηλωμένα μάτια

φώτα που πέσαν πάνω μου ανηλέητα,

λόγια πιο πρόστυχα κι απ τις χειρονομίες.

Μα πιο πολύ, η όψη της μητέρας μου

όταν γυρνώ αργά το βράδυ και τη βρίσκω

μ ένα βιβλίο στο χέρι να προσμένει

βουβή, ξαγρυπνισμένη και χλωμή.

Μαμά

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου

Μουσική: Charles Aznavour

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Το παιχνίδι παίζεται (2010)

Έβαζες ψεύτικες φωνές, γελούσες κι έκανες πως κλαις

κι εγώ παιδί, α, ρε μαμά.

Πίσω μου τρέχεις μια ζωή, με ένα πιάτο και μια ευχή

τότε με κράταγες σφιχτά, τώρα κοιτάς από μακριά.

Μέσα απ` τα δόντια να μιλάς, σ` ακούω σαν τώρα "Μη με σκας"

"Δε θα σε ανεχτεί κανείς"

"Θα πας χαμένος, θα το δεις", α, ρε μαμά.

Ύστερα λόγια στο χαρτί "Συγγνώμη, σ` αγαπώ πολύ"

"Έίμαι δω", α, ρε μαμά.

Ζωγράφιζες και μια καρδιά, με νίκαγες με ζαβολιά

κι έβαζες πάντα στο πικάπ το δίσκο με το Ave Maria

Ave Maria.

Χανόσουνα στη μουσική, εσύ γινόσουν το παιδί

κι εγώ ένας άγγελος στη γη, να σε προσέχω μια ζωή.

Τις πόρτες άνοιγες στο φως, να μπει ο ήλιος κι ο θεός

να μας φυλάει, α, ρε μαμά.

Τα βράδια ήσουν μια αγκαλιά κι ανάμεσα απ` τα φιλιά

έκανες τη φωνή λαγού, το λύκο και την αλεπού.

Και όταν γύριζα αργά "θα σου τα πάρω τα κλειδιά" 

"θα βρεις τις πόρτες πια κλειστές" 

"θα με πεθάνεις, αυτό θες;" α, ρε μαμά.

Μαμά, πού πας ...

Της μάνας η καρδιά 

Στίχοι: Alice Tori

Μουσική: Γιάννης Νικολάου

Παντελής Θαλασσινός

Οι άγγελοι του έρωτα ( 2005)

Ένα παλληκάρι ήτανε μια φορά,

που αγάπαγε με πάθος μια όμορφη κυρά.

Μια μέρα, όπως έπαιρνε τα λάγνα της φιλιά, 

«ζήτα μου οτιδήποτε» τής λέει τρυφερά.

«Αν μ’ αγαπάς» τού είπε, με νάζι και καημό, 

«την καρδιά της μάνας σου εγώ επιθυμώ»

Έτσι λοιπόν ξεκίνησε, να πάει στο πατρικό του, 

ποτέ του αυτός δεν πάτησε τον όρκο το δικό του.

«Δώσε μου μάνα την καρδιά, στα πόδια της ν’ αφήσω»

«Αν είναι γιε μου για καλό, εγώ στηνε χαρίζω»

Κι έτσι της πήρε την καρδιά και χάθηκε στο δρόμο, 

μα σε μια πέτρα σκόνταψε και δάκρυσε απ’ τον πόνο.

Γυμνή η καρδιά τού μίλησε, προτού να ξεψυχήσει:

«Χτύπησες μήπως γιόκα μου, ψηλό μου κυπαρίσσι;»

Με ματωμένα χέρια φτάνει στο σπιτικό της,

«να η καρδιά που γύρευες» και την αφήνει εμπρός της.

Μα αυτή καν δεν τον κοίταξε κι άρχισε να γελάει, 

«μήπως θα `ταν καλύτερο να μου τη φέρεις Μάη...»

Μάνα μου

Στίχοι: Ελένη Ζιώγα

Μουσική: Νίκος Αντύπας

Γιάννης Κότσιρας 

Θεατής ( 1998 )

Στ’ άσπρα σεντόνια κρυφά, γέλια παιδικά

Σαν το ζυμάρι απαλά χέρια μου λευκά

Τότε της μάνας η αγκαλιά μας έχτιζε φωλιά στον ουρανό

Τώρα η αγάπη βουνό σώμα μου ορφανό

Δυο φανταράκια, σειρά

μάγουλα καυτά

Σαν τη φτερούγα ανοιχτά χέρια μου λευκά

Τότε της μάνας η αγκαλιά μας έπαιρνε τη φωτιά απ’ το μυαλό

Τώρα δε βρίσκεις νερό στόμα μου στεγνό

Μάνα μου σαν το πρώτο κλάμα μου

κάθε μου δάκρυ

της ζωής το θαύμα μου

Μάνα μου σαν το πρώτο γάλα μου κάθε μου αγάπη

Μαμά γερνάω
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Τάνια Τσανακλίδου

Μαμά γερνάω (1988)

Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω

τα βάζω στη σακούλα και σ’ τα φέρνω.

Ρωτάς για την καριέρα μου

τη νύχτα και τη μέρα μου

κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.

Και σκέφτομαι που πίνω κόκα κόλα

για να `ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.

Κι ανοίγω το ψυγείο σου, 

το "έλα" και το "αντίο" σου

ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ’ όλα.

Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα

να ξέρεις πως σου τα `χω φυλαγμένα.

Και τέλειωσα με άριστα

αλλά δεν έχω ευχάριστα, 

όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.

Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες

τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.

Και κοίτα, ένα μυστήριο

του κόσμου το κριτήριο

πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.

Μαμά, πεινάω

μαμά, φοβάμαι 

μαμά, γερνάω, μαμά. 

Και τρέμω να `μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς: 

ωραία, νέα κι ατυχής. 

Μαμά

Στίχοι, μουσική, τραγούδι: Αφροδίτη Μάνου

Σαν Αφροδίτη (1986)

Μυρίζεις λουλουδόγαλα

μυρίζεις μαλεπί

μυρίζεις νυχτολούλουδο

μη με λησμόνει

κι αντί για ερωτόλογα

είσαι όλο μη και μη 

μην τρέχεις, μη μιλάς

μη μένεις μόνη

μα εγώ θέλω να ζήσω

να φύγω, ν’ αγαπήσω

να πιω και να χορέψω

αλλιώς πώς θα σ’ αντέξω

μανούλα μου, μαινάδα

δεν είμαι μαρμελάδα

στη γυάλα να με κλείνεις

στις φίλες σου να δίνεις

τον Αύγουστο σε στέλνω

για λουτρά στην Αιδηψό 

τσοντάρω και το Πάσχα 

για τη Βουλγαρία

μα ό,τι κι αν σου δίνω εγώ

μου φαίνεται λειψό

στην καθημερινή μας ιστορία 

με κάτι βασιλόπιτες

γλυκά του κουταλιού

με κάτι επετείους

μ’ εχεις ξελογιάσει 

ζηλιάρα μάνα του κουμ καν

και του κουτσομπολιού

η αγάπη σου στο τέλος θα με σκάσει 

μα εγώ θέλω να ζήσω

να φύγω, ν’ αγαπήσω 

να πιω και να χορέψω 

αλλιώς πώς θα σ’ αντέξω

Η μπαλάντα της Ιφιγένειας

Στίχοι, μουσική, ερμηνεία: Χαρούλα Αλεξίου
Εμφύλιος έρωτας (1984)

Με πήρες κάποτε απ’το χέρι και δε σε ρώτησα πού πάμε

σου είπα με σένα δε φοβάμαι μάνα καλή μάνα μου έρμη

εσύ τον άντρα σου είχες χάσει κι εγώ είχα χάσει το γονιό μου

και τότε μάνα καλέ μάνα τότε σε βάφτισα αρχηγό μου

Κλείδωσες δυο φορές το σπίτι μας πήρες κι ήρθαμε στην πόλη

σαν τα κοράκια πέσαν όλοι έτσι όπως σε είδαν φοβισμένη

κι ακόνιζα παιδάκι πράμα τα νύχια μου και το μυαλό μου

με μια τρεμούλα μ’ένα φόβο μη γκρεμιστεί ο αρχηγός μου

Κι άρχισαν να κυλούν τα χρόνια όπως το χρώμα στη βατίστα

στην οικοκυρική μοδίστρα κι ο αδερφός μου στα καράβια

η Ελλάδα πήγαινε κι ερχόταν κι έγινε ο τρόμος καθεστώς σου

φοβήθηκα μη σε τσακίσουν και τότε έγινα αρχηγός σου

Και πάνω που άρχιζα να ορίζω ήρθε η αγάπη να με ορίσει

και μπλέχτηκα στο αλισβερίσι οι αγάπες μ’έβαλαν στη μέση

εσύ νοιαζόσουν μη πονέσω μα αυτές δε’βλέπαν τον καημό σου

κι όλες στο μάτι είχαν βάλει να ρίξουνε τον αρχηγό σου

Κι όταν με πήρε το τραγούδι ήμουν το στόμα των απόρων

έγινα στόχος των εμπόρων και θύμα της πολυγνωσίας

πήγαν να τρίξουν τα θεμέλια δεν ήταν τ’ αύριο πια δικό μου

τότε ξανάπλωσες το χέρι και σε ξανάκανα αρχηγό μου

Τώρα χαμένη εγώ στους ήχους και λυτρωμένη εσύ χορεύεις

η μόνη εσύ που με πιστεύεις σαν σου μιλώ μεσ’στα τραγούδια

τώρα αγαπώ μα δεν ορίζω τώρα δεν ψάχνω να ’βρω δίκια

τώρα το δρόμο μου τον βρήκα γκρεμίστηκαν τ’αρχηγηλίκια

Μητέρα, φίλη μου παλιά

Στίχοι, μουσική, τραγούδι: Χαρούλα Αλεξίου

Το παιχνίδι της αγάπης (1998)

Ένα χτενάκι στα μαλλιά

μια πινελιά πάνω στο γκρίζο

Μητέρα, φίλη μου παλιά

το παρελθόν σου ψηλαφίζω

Στο πιο κρυφό σου μυστικό

ψάχνω να βρω τι έχει φταίξει

Ποιο χρέος σου απλήρωτο

τη μοίρα μου έχει παγιδέψει

Τι δε μου ’χεις πει

Τι μου έχεις κρύψει

Ποιον αγάπησες, μητέρα

Ποιος σου έχει λείψει

Πώς θα λυτρωθείς

Πώς θα με λυτρώσεις

Στη δική σου μοίρα, μάνα

μη με παραδώσεις

Σε ποια ρωγμή του φεγγαριού 

είχες το πάθος σου κρυμμένο

Με τη ντροπή του κοριτσιού 

που ’ναι απ’ αγάπη ξεχασμένο

Πες μου ποιο θάνατο θρηνεί 

αυτή η ρυτίδα πλάι στο στόμα

Ποιαν ενοχή σου μακρινή 

πληρώνει το δικό μου σώμα

Μένω με τη μάνα μου

Στίχοι: Θοδωρής Γκόνης

Μουσική, ερμηνεία: Νίκος Ξυδάκης

Κάιρο Ναύπλιο Χαρτούμ (1989) 

Στους δρόμους μόνος μου γυρνώ

και όλοι με ρωτάνε

πού βρίσκομαι και πώς περνώ

και τώρα που κοιμάμαι.

Μένω με τη μάνα μου

γιατί μόνο αυτή σου μοιάζει.

Και δε με νοιάζει τι θα πουν

ούτε που με πειράζει.

Στο σπίτι μόνος μου γυρνώ

Μόνος μου κουβεντιάζω

Κι όταν τη μάνα μου κοιτώ

Εσένανε κοιτάζω

Εκείνη

Στίχοι, μουσική, ερμηνεία: Φοίβος Δεληβοριάς

Χάλια (1998) 

Γεννιέσαι την έχεις μητέρα

πηδάς στον αέρα σκας στο πάτωμα

εκείνη σε βάζει στην κούνια

στα μάτια σαπούνια και γαλάκτωμα 

Σου δείχνει πώς κάνει η πάπια

και μοιάζει με κάποια που `χες γκόμενα

στο μέλλον με τ’ άσπρα φωτάκια

και με τ’ αστεράκια τα φλεγόμενα

Μετά που σε στέλνουν σχολείο

στο δίπλα θρανίο εκείνη κάθεται

μικρή με τα ροζ κοκαλάκια

και τα ποιηματάκια που θα μάθετε

Για να σε προσέξει ρεψίματα κάνεις

χτυπιέσαι στους δρόμους πλακώνεσαι

της σπας με νεράντζια τα τζάμια

κι από την ταράτσα πηδάς και σκοτώνεσαι

Σηκώνεσαι κι είσαι δεκάξι

βαριέσαι στην τάξη γράφεις ποιήματα

το στήθος της θέλει να σπάσει

κυλιέται στα δάση και στα κύματα

Ποιος στίχος σου θα τη χωρέσει

που θέλει να αρέσει στους ακέφαλους

που δίνει φιλιά μες στα δόντια

κι ανοίγει τα πόδια σ’ άγνωστους φαλλούς

Την ψάχνεις το σκας απ’ το σπίτι

σε σέρνει απ’ τη μύτη αυτό το βάλσαμο

αυτή η μυρωδιά από γαζία 

αυτή η τυραννία σε τραβά ενώ

Κανένας βοηθός δεν υπάρχει

να πει τι έχεις πάθει τι σε πόνεσε

κι εκείνη δε λέει να κοιτάξει

γκαζώνεις τ’ αμάξι χτυπάς και σκοτώνεσαι

Λοιπόν έχω βγάλει και δίσκο

και πάλι δε βρίσκω εκείνο που `θελα

πριν βγω στη σκηνή νιώθω χάλια

αδειάζω μπουκάλια με θολά νερά

Μα σαν το συγκρότημα βγαίνει

μπροστά φωτισμένη εκείνη κάθεται

χωρίς στα μαλλιά κοκαλάκια

χωρίς ποιηματάκια που θα μάθετε

Περνάω την κιθάρα στο βύσμα

με πιάνει ένα πείσμα απογειώνομαι

αρχίζω τον πρώτο μου στίχο

τρυπάω τον τοίχο και σκοτώνομαι

Όχι μπάλα στο σαλόνι 

Στίχοι, Μουσική, τραγούδι: Κώστας Λειβαδάς

Κρατήσου από τη στάχτη (2010)

Όχι μπάλα στο σαλόνι

φύγε αμέσως από `κει

τα παπούτσια στο μπαλκόνι

θα σου φέρω τα πανιά

για να μπεις μέσα ξανά

Είσαι μούσκεμα παιδί μου

αύριο θα ΄χεις πυρετό

έτσι αρπάζουν πνευμονίες

μη γελιέσαι απ’ τον καιρό.

Όχι μπάλα στο σαλόνι

πιο σιγά τη μουσική

κι ούτε να το συζητήσεις

πως θα πάρεις μηχανή

Πες σε 'κείνη που σε παίρνει

να μιλά πιο ευγενικά

άντε στα μαθήματά σου

τ’ άλλα θα 'ρθουνε μετά

Δεν είναι αυτές παρέες

δεν είναι αυτά παιδιά

δεν έχετε σημαίες

ούτε και ιδανικά

Πες τα όλα στην μαμά

Όχι μπάλα στο σαλόνι

δεν είσαι πια παιδί

όλοι οι φίλοι σου τελειώσαν

το στρατό ή το χαρτί

Βάλε το χαρτί στην άκρη

και μετά κάνε ότι θες

άκου και κανέναν άλλον

είναι οι μέρες πονηρές

Βρήκα στα πράγματά σου χθες

λίγη απ’ την σκόνη

στ’ αλουμινόχαρτο

στην θήκη των γυαλιών

Πες μου τι γίνεται εδώ

και γιατί με έχετε

αφήσει όλοι μόνη μόνη

μια ζωή έφαγα, θυσία των αλλωνών

Όχι μπάλα στο σαλόνι

τι να πούμε και εμείς

που δεν είχαμε να φάμε

κι όμως βγήκαμε υγιείς

Ενώ εσείς τα `χετε όλα

όλα τα `χετε εσείς

Πέσαν τα καράβια σου έξω, 

μη σε φόβισε κανείς;

Πες τα όλα στην μαμά

όλα στην μαμά

Το γλυκό της το παιδί

Στίχοι, μουσική, τραγούδι: Ζακ Στεφάνου

Στο διάστημα δραπέτες (2003)

Κι αν αυτή γιορτάζει και δώρο δεν της πήρα

κι αν μ’ αγαπάει κι εγώ την τυραννώ

κι αν πολλά μου δίνει και λίγα μου ζητάει εγώ

Κι αν μ’ έχει γεννήσει κι είμαι 1, 60

κι αν της φωνάζω που είμαι κοντός

κι αν καμιά φορά στο σπίτι δεν τρώω

έτσι κι αλλιώς

Ένα δώρο σε μια όμορφη γυναίκα

που χει κάνει το πιο ωραίο παιδί της χαρίζω

κι αν δακρύζω δε μ’ αρέσει

είναι πολλή

η αγάπη που χει δώσει

Μα το ωραίο της παιδί δε θα τη προδώσει

πριν παλαβώσει θα της πει σ’ αγαπώ

κι αυτή θα το φιλήσει και θα πει

το γλυκό μου το παιδί

Κι αν το δωμάτιο μου είναι αχούρι

κι αν καμιά φορά φέρνω κακούς βαθμούς

κι αν συνέχεια σπάω τα σπυράκια στη μούρη

αυτούς

Ν’ ακούς που έχουν μια κιθάρα

και στον κόσμο μια μαμά και την αγαπούν

κι άμα δεν μπορούν να της το πουν

της το γράφουν και της το τραγουδούν

Αυτούς που έχουν μια κιθάρα

και στον κόσμο μια μαμά και την αγαπούν

κι άμα δεν μπορούν να της το πουν

της το γράφουν σε κασέτα

στ’ αυτοκίνητο το βάζουν

Και το πρωί όταν τ’ ακούσει

πριν δουλέψει νυσταγμένη θα σκεφτεί

το γλυκό μου το παιδί

Μάνα

Στίχοι και μουσική: Γιώργος Ανδρέου

Ερμηνεία: Ρίτα Αντωνοπούλου

Ζωή μου μην αργείς ( 2014 )

Ώρα εφτά τρομαγμένη ξυπνώ, στ’ όνειρό μου είδα σύννεφο μαύρο.
Ένα κόκκινο αστέρι καθότανε πάνω του, μιλώντας μια γλώσσα παράξενη
όλο φωνήεντα σα μωρού παιδιού.
Στον ύπνο σου αν δεις μωρό, έλεγε η γιαγιά μου κουνώντας το κεφάλι δεν είναι 
καλό καθόλου καλό στενοχώρια κι’ ατυχία στενοχώρια κι’ ατυχία. 

Ώρα εφτά και μισή με καφέ προσπαθώ να ντυθώ έχω αργήσει.
Έξω η πόλη γκρινιάζει, φωνές κι’ αυτοκίνητα το τζιν δε μου μπαίνει ζορίζομαι. 
Άδειο στομάχι μου κάνε υπομονή δαγκώνω μια μπουκιά ψωμί μήπως και 
γλυκάνω του ονείρου μου τη γεύση δεν ήταν καλό καθόλου καλό στενοχώρια κι’ ατυχία στενοχώρια κι’ ατυχία.

Ώρα εννιά στο ταξί μ’ άλλους τρεις λαϊκά τραγουδούν στα ηχεία 
βρέχει κι’ έχει πορεία ακούω τα συνθήματα ν’ αλλάξει ζητάνε ο κόσμος μας 
πέτρα στομάχι μου άδεια μου ζωή.
Ανάβω ένα στριφτό βαρύ, μήπως το τσιγάρο με κάνει να ξεχάσω 
πως είδα ένα κακό όνειρο κακό στενοχώρια κι’ ατυχία
στενοχώρια κι' ατυχία. 

Δέκα η ώρα στο γιατρό σκοτεινή, περιμένω ν’ ακούσω τα νέα. 
Μ’ αρρωσταίνουν τα φώτα γυρνάει προς το μέρος μου ρωτάει 
να μάθει τι σκέφτομαι στέκεται όρθιος σηκώνομαι και’ γω. 
Υπογράφει ένα μπλε χαρτί μου λέει όλα εντάξει αυτό που περιμένω. 
Είναι θετικό το τεστ μου θετικό ποιος τι χάρη σου μου λέει 
έλα γέλασε μου λέει χαρά και ευτυχία χαρά και ευτυχία. 

Μάνα μου που ξαγρυπνάς εκεί ψηλά στον ουρανό κι’ ανησυχείς
για μένα εδώ στη γη που υποφέρω που προσπαθώ να γιατρευτώ
μετά από ένα χωρισμό. 

Μάνα, μες τη κοιλιά μου μεγαλώνει ένα μωρό. 
Εγώ που όλα τα έμαθα και τίποτα δεν ξέρω θα γίνω μάνα, μάνα μου.