 |
| Jean Le Pautre, Ο Αινείας μεταφέρει στην πλάτη τον γέροντα πατέρα του |
Λυκούργος, Κατὰ Λεωκράτους
Ο Λυκούργος ήταν Αθηναίος πολιτικός και ρήτορας (390 π.Χ.- 324 π.Χ.). Οπαδός της αντιμακεδονικής μερίδας και σύμμαχος των μεγάλων ρητόρων Δημοσθένη και Υπερείδη στα πολιτικά θέματα της εποχής του.
Γόνος παλιάς αθηναϊκής οικογένειας, ακολούθησε τις αρχές που χαρακτήριζαν τους παλαιούς Αθηναίους: προσήλωση στη θρησκεία και τους θεούς της πόλης, λιτότητα στον ιδιωτικό βίο, αμείλικτη στάση απέναντι σ' εκείνον που πρόδιδε την πόλη ή παρέβαινε τους καθιερωμένους ηθικούς και πολιτικούς κανόνες. Αντίθετα με τον Υπερείδη, που ήταν γνωστός για τον έκλυτο βίο του, ο Λυκούργος διήγε βίο ασκητικό και από εκει αντλούσε το δικαίωμα να εμφανίζεται συχνά ως διώκτης κάθε παρεκτροπής. Για πολλά χρόνια ο Λυκούργος ήταν ένα είδος ανελέητου τιμωρού μέσα στην πόλη των Αθηνών.
Άνθρωπος άτεγκτης ηθικότητας και άκαμπτης αυστηρότητας. Γι΄αυτό δεν είχε κανένα ενδοιασμό να προτείνει την ποινή του θανάτου για όσους αθετούν το προς την πατρίδα χρέος και υιοθετούν την τακτική του «φιλοτομαρισμού».
Ομοίως εχθρευόταν τους φαύλος και τους ανίκανους. Αμέσως μετά την μάχη της Χαιρωνείας εισήγαγε σε δίκη και ζήτησε την εις θάνατον καταδίκη του στρατηγού Λυσικλή, επειδή η στάση του την ώρα της μάχης υπήρξε απρεπής.
Εισήγαγε σε δίκη και καταδίκασε σε θάνατο τον Αεροπαγίτη Αυτόλυκο, επειδή μετά την μάχη, παρά την ρητή απαγόρευση που είχε επιβληθεί με Ψήφισμα του Υπερείδη, φρόντισε να φυγαδεύσει, για περισσότερη ασφάλεια, την οικογένειά του μακριά από την πόλη.
Η δραστηριότητά του και το ενδιαφέρον του για την αύξηση της ασφάλειας και του κύρους της Αθήνας έκαναν τους συμπολίτες του να τον τιμήσουν τόσο, που όταν το 335 π.Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος απαίτησε την παράδοσή του μαζί με άλλους εννέα ηγέτες της αντιμακεδονικής παράταξης, αρνήθηκαν να τον παραδώσουν.
Κατά Λεωκράτους
Στην αρχαιότητα σώζονταν δεκαπέντε δικανικοί του λόγοι. Δύο απ' αυτούς εκφώνησε ο ίδιος στο δικαστήριο, για να υπερασπιστεί τον εαυτό του σε δίκες λογοδοσίας (εύθυνα).
Σώθηκε μέχρι σήμερα μόνο ένας λόγος του, ο Κατά Λεωκράτους, τον οποίο εκφώνησε ο ίδιος στο δικαστήριο, και ασήμαντα αποσπάσματα από μερικούς άλλους.
Ο Λεωκράτης, ένας πλούσιος αθηναίος πολίτης, εγκατέλειψε την Αθήνα το 338 π.Χ. μετά την ήττα των Αθηναίων στη Χαιρώνεια, χωρίς να συμμεριστεί τους κινδύνους που διέτρεχε η πατρίδα του κι από φόβο πως αυτή θα κυριευθεί· Φθάνοντας στη Ρόδο για να δικαιολογήσει τη φυγή του είπε ψέματα, ότι οι Μακεδόνες κατέλαβαν την Αθήνα και πολιορκούν τον Πειραιά. Η ανακρίβεια αυτή, για τους Αθηναίους είχε μεγάλες συνέπειες, διότι οι Ρόδιοι εμπόδισαν όλα τα «σιταγωγά» πλοία (που ήταν φορτωμένα με σιτάρι) να έλθουν προς τον Πειραιά. Ο Λεωκράτης ,μετά από τρία χρόνια ήρθε στα Μέγαρα και έκανε τον έμπορο. Μετά από πέντε χρόνια, από τα Μέγαρα ήρθε στην Αθήνα όπου κυκλοφορούσε προκλητικά και αναίσχυντα.
Ο Λυκούργος τον εμήνυσε για εσχάτη προδοσία στην εκκλησία του Δήμου, κατηγορία την οποία δέχθηκε η εκκλησία και παρέπεμψε τον Λεωκράτη στην Ηλιαία, το ορκωτό λαϊκό δικαστήριο. Η δίκη αυτή έγινε το 330 π.Χ. ενώπιον ενός τμήματος που το αποτελούσαν 500 δικαστές και ενώπιον αυτών ο Λυκούργος εξεφώνησε τον κατά Λεωκράτους λόγο του. Η κατηγορία στηριζόταν περισσότερο στη γενικότερη αντίληψη για την ορθή συμπεριφορά και τα καθήκοντα ενός πολίτη και λιγότερο σε συγκεκριμένες κατηγορίες και σχετικούς νόμους.
Μια ανάλογη καταγγελία διατύπωσε ο Λυκούργος και εναντίον ενός άλλου πολίτη, του Αυτόλυκου. Κατά πάσα πιθανότητα ο κατήγορος και στις δύο περιπτώσεις κινήθηκε από πατριωτικά και ηθικά ελατήρια, αλλά η υπερβολικά αυστηρή τιμωρία που ζητούσε, δηλαδή η καταδίκη σε θάνατο, δεν έφερε το αποτέλεσμα που περίμενε. Ο Λεωκράτης λόγω ισοψηφίας αθωώθηκε. Στην αρχαία Αθήνα σε περίπτωση ισοψηφίας, νικητής αναδεικνυόταν ο κατηγορούμενος, διότι είχε υπέρ αυτού τη ψήφο της θεάς Αθηνάς.
Παραδείγματα σεβασμού προς τους γονείς.... από τότε μέχρι σήμερα.....
Ο Αινείας σώζει τον πατέρα του από την φλεγόμενη Τροία
Όταν οι Έλληνες τους άφησαν να φύγουν, αφού συνομολόγησαν συμφωνία και αφού επέτρεψαν στον καθένα να πάρει όσα μπορούσε από τα δικά του, όλοι οι άλλοι πήραν ασήμι ή χρυσάφι ή κάποιο από τα άλλα πολύτιμα αντικείμενα, ο Αινείας όμως, αφού σήκωσε τον πατέρα του που ήταν σε βαθιά γεράματα, τον μετέφερε έξω. Επειδή θαυμάστηκε γι' αυτή την πράξη από τους Έλληνες, πήρε την άδεια να επιλέξει πάλι ό,τι ήθελε από τα πράγματα της πατρίδας του. Καθώς αυτός προτίμησε τα πατρικά ιερά, συνέβη να επαινεθεί πολύ περισσότερο η αρετή, η οποία επιδοκιμάστηκε ακόμη και από τους εχθρούς. Γιατί φανερά ο άντρας στους πολύ μεγάλους κινδύνους φρόντιζε πάρα πολύ και το σεβασμό προς τους γονείς και την ευσέβεια προς τους θεούς.
[Διόδωρος Σικελιώτης, Βιβλιοθήκη 7.4.1-4]
 |
| Batoni, Pompeo — Aeneas fleeing from Troy — 1750. |
Κλέοβις και Βίτων (580 π.Χ.)
Ο Κλέοβις και ο Βίτων ήσαν αδελφοί και άξιοι αθλητές από το Άργος. Μητέρα τους ήταν η Κυδίππη, ιέρεια της θεάς Ήρας, προστάτιδας του Άργους. Έμειναν στη μνήμη της ανθρωπότητας με τον άτυπο θεϊκό άθλο – προσφορά στην Ήρα των δύο παλληκαριών – αθλητών, οι οποίοι επειδή οι λευκές αγελάδες κατά την εορτή της Ήρας καθυστερούσαν να έρθουν από του αγρούς, υποδύθηκαν τα ιερά ζώα της θεάς, ζεύτηκαν το άρμα και οι δύο «αεθλοφόροι» έσυραν το άρμα με την ιέρεια μητέρα τους σαράντα πέντε στάδια – οχτώ χιλιόμετρα – από το Άργος στο ιερό της θεάς, στο Ηραίο.
 |
| Κλέοβις και Βίτων, Nicolas Loir, 1649. |
Όλοι καλοτύχιζαν την μήτερα που είχε τέτοιους γιους, τόσο άξιους, ρωμαλέους και δυνατούς, η Κυδίππη τότε, υπερήφανη για την γενναία πράξη των παιδιών της, προσευχήθηκε στη θεά να χαρίσει στους νέους ό,τι πιο καλό και άριστο μπορεί να προσδοκά ο άνθρωπος στη ζωή του. Μετά από αυτή την ευχή της ιέρειας, οι τρεις τους προσέφεραν τη θυσία, έφαγαν και κοιμήθηκαν μέσα στο ιερό.
Η θεά Ήρα άκουσε τις προσευχές της σεβαστής και ταπεινής μητέρας και χάρισε στους γιους της το πολυτιμότερο δώρο, τον αιώνιο ύπνο. Όταν κοιμήθηκαν, δεν ξύπνησαν, πέρασαν στην απέναντι όχθη της αθανασίας, δίνοντας ένα μάθημα για την ανθρώπινη ευτυχία σ’ όλη την ανθρωπότητα, σύμφωνα με τον ηρωικό τρόπο αντίληψης των αρχαίων Ελλήνων, όπως τον διέσωσε ο Ηρόδοτος μέσα από τον ανεκτίμητο διάλογο περί ευτυχίας του Σόλωνα με τον βασιλιά Κροίσο.
Πηγή: http://argolikivivliothiki.gr
 |
| Bardin Cleobis and Biton |
Ακάμας και Δημοφών
Ο Δημοφών ήταν μυθικός βασιλιάς των Αθηνών, γιος του Θησέως και της Φαίδρας ή, σύμφωνα με άλλους, της Αριάδνης ή της Αμαζόνας Αντιόπης.
Μετά την εκδίωξη του Θησέα από τον Μενεσθέα, ο Δημοφών με τον αδελφό του Ακάμαντα πήγαν, σταλμένοι από τον πατέρα τους, στον Ελεφήνορα, μαζί με τον οποίο έλαβαν μέρος στον Τρωικό Πόλεμο. Υπήρξαν δραστήριοι πολιορκητές της Τροίας και μάλιστα ήταν και οι δύο ανάμεσα σε αυτούς που κρύφθηκαν στο εσωτερικό του Δούρειου Ίππου συμμετέχοντας στο σχέδιο για την παραπλάνηση των Τρώων.
Η ηθική ανταμοιβή τους ήρθε όταν αξιώθηκαν να ελευθερώσουν την ίδια τη γιαγιά τους, την Αίθρα, η οποία είχε ακολουθήσει την Ωραία Ελένη στην Τροία.Την απελευθέρωσαν και γι' αυτό δεν πήραν άλλο λάφυρο από την Τροία.
Μιχάλης Γκανάς: " ....Λέω να γίνω πατέρας του πατέρα μου.... "
Χριστουγεννιάτικη ιστορία
Κάθεται μόνος
και καθαρίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι.
Κανείς δε θά ’ρθει και το ξέρει,
κλείσαν οι δρόμοι από το χιόνι, σαν πέρυσι,
σαν πρόπερσι, Χριστούγεννα και πάλι
και τα ποτά κρυώνουν στο ντουλάπι.
Το τσίπουρο στυφό, το ούζο γάλα
και το κρασί ραγίζει τα μπουκάλια.
Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη.
Κάθεται μόνος του δίπλα στο τζάκι,
δεν πίνει, δεν καπνίζει, δε μιλάει.
Στην τηλεόραση χιονίζει,
το στρώνει αργά στο πάτωμα και στο τραπέζι
και στις παλιές φωτογραφίες,
γνώριμα μάτια των νεκρών,
που τον κοιτάζουν απ’ το μέλλον.
Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη
και μόνο το δικό της βλέμμα
έρχεται από τα περασμένα.
Κοντεύουνε μεσάνυχτα
και καθαρίζει τ’ όπλο του απ’ το πρωί.
Πώς να του πω «Καλά Χριστούγεννα»,
ευχές δε φθάνουν ως εδώ,
δρόμοι κλεισμένοι, τηλέφωνα κομμένα,
η σκέψη αρπάζεται απ’ το κλαδί της μνήμης,
μα να τρυπώσει δεν μπορεί στη μοναξιά του.
Μια μοναξιά που χτίστηκε σιγά σιγά
μ’ όλα τα υλικά και δίχως λόγια.
Κοντεύουνε ξημερώματα κι ακόμη
γυαλίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι
με αργές κινήσεις σα να το χαϊδεύει.
Μένει στα δάχτυλα το λάδι
αλλά το χάδι χάνεται.
Θυμάται κυνηγετικές σκηνές
με αγριογούρουνα και χιόνια ματωμένα,
πριν γίνει θήραμα κι ο ίδιος
στην μπούκα ενός κρυμμένου κυνηγού,
που τον παραμονεύει αθέατος
αφήνοντας να τον προδίδουν κάθε τόσο
πότε μια λάμψη κάνης,
πότε μια κίνηση στις κουμαριές
κι η μυρωδιά απ’ το βαρύ καπνό του.
Ξέρει καλά ότι κρατάει
μακρύκανο παλιό μπροστογεμές
γεμάτο σκάγια και μπαρούτι μαύρο.
Όταν αποφασίσει να του ρίξει
δε θα προλάβει πάλι να τον δει
πίσω απ’ το σύννεφο της ντουφεκιάς του.
Αν σκέφτεται στ’ αλήθεια κάτι τέτοια,
και δεν τον τιμωρώ εγώ μ’ αυτές τις σκέψεις,
πώς να πλαγιάσει και να κοιμηθεί.
Λέω να γίνω πατέρας του πατέρα μου,
ένας πατέρας που του έτυχε
σιωπηλό και δύστροπο παιδί,
και να του πω μια ιστορία
για να τον πάρει ο ύπνος.
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά πάρε και τον πατέρα...
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
πάρε και τον πατέρα· απ’ τις μασχάλες πιάσ’ τονε
σα νά ’ταν λαβωμένος. Όπου πηγαίνεις τα παιδιά
εκεί περπάτησέ τον, με το βαρύ αμπέχωνο
στις πλάτες του ν’ αχνίζει.
Δώσ’ του κι ένα καλό σκυλί
και τους παλιούς του φίλους, και ρίξε χιόνι ύστερα
άσπρο σαν κάθε χρόνο. Να βγαίνει η μάνα να κοιτά
από το παραθύρι, την έγνοια της να βλέπουμε
στα γαλανά της μάτια, κι όλοι να της το κρύβουμε
πως είναι πεθαμένη.
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
πάρε κι εμάς μαζί σου, με τους ανήλικους γονείς,
παιδάκια των παιδιών μας. Σε στρωματσάδα ρίξε μας
μια νύχτα του χειμώνα, πίσω απ’ τα ματοτσίνορα
ν’ ακούμε τους μεγάλους, να βήχουν, να σωπαίνουνε,
να βλαστημούν το χιόνι. Κι εμείς να τους λυπόμαστε
που γίνανε μεγάλοι και να βιαζόμαστε πολύ
να μοιάσουμε σ’ εκείνους, να δούν πως μεγαλώσαμε
να παρηγορηθούνε.
(από το Γυάλινα Γιάννενα, Καστανιώτης 1989)
Κάθεται μόνος
και καθαρίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι.
Κανείς δε θά ’ρθει και το ξέρει,
κλείσαν οι δρόμοι από το χιόνι, σαν πέρυσι,
σαν πρόπερσι, Χριστούγεννα και πάλι
και τα ποτά κρυώνουν στο ντουλάπι.
Το τσίπουρο στυφό, το ούζο γάλα
και το κρασί ραγίζει τα μπουκάλια.
Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη.
Κάθεται μόνος του δίπλα στο τζάκι,
δεν πίνει, δεν καπνίζει, δε μιλάει.
Στην τηλεόραση χιονίζει,
το στρώνει αργά στο πάτωμα και στο τραπέζι
και στις παλιές φωτογραφίες,
γνώριμα μάτια των νεκρών,
που τον κοιτάζουν απ’ το μέλλον.
Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη
και μόνο το δικό της βλέμμα
έρχεται από τα περασμένα.
Κοντεύουνε μεσάνυχτα
και καθαρίζει τ’ όπλο του απ’ το πρωί.
Πώς να του πω «Καλά Χριστούγεννα»,
ευχές δε φθάνουν ως εδώ,
δρόμοι κλεισμένοι, τηλέφωνα κομμένα,
η σκέψη αρπάζεται απ’ το κλαδί της μνήμης,
μα να τρυπώσει δεν μπορεί στη μοναξιά του.
Μια μοναξιά που χτίστηκε σιγά σιγά
μ’ όλα τα υλικά και δίχως λόγια.
Κοντεύουνε ξημερώματα κι ακόμη
γυαλίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι
με αργές κινήσεις σα να το χαϊδεύει.
Μένει στα δάχτυλα το λάδι
αλλά το χάδι χάνεται.
Θυμάται κυνηγετικές σκηνές
με αγριογούρουνα και χιόνια ματωμένα,
πριν γίνει θήραμα κι ο ίδιος
στην μπούκα ενός κρυμμένου κυνηγού,
που τον παραμονεύει αθέατος
αφήνοντας να τον προδίδουν κάθε τόσο
πότε μια λάμψη κάνης,
πότε μια κίνηση στις κουμαριές
κι η μυρωδιά απ’ το βαρύ καπνό του.
Ξέρει καλά ότι κρατάει
μακρύκανο παλιό μπροστογεμές
γεμάτο σκάγια και μπαρούτι μαύρο.
Όταν αποφασίσει να του ρίξει
δε θα προλάβει πάλι να τον δει
πίσω απ’ το σύννεφο της ντουφεκιάς του.
Αν σκέφτεται στ’ αλήθεια κάτι τέτοια,
και δεν τον τιμωρώ εγώ μ’ αυτές τις σκέψεις,
πώς να πλαγιάσει και να κοιμηθεί.
Λέω να γίνω πατέρας του πατέρα μου,
ένας πατέρας που του έτυχε
σιωπηλό και δύστροπο παιδί,
και να του πω μια ιστορία
για να τον πάρει ο ύπνος.
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά πάρε και τον πατέρα...
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
πάρε και τον πατέρα· απ’ τις μασχάλες πιάσ’ τονε
σα νά ’ταν λαβωμένος. Όπου πηγαίνεις τα παιδιά
εκεί περπάτησέ τον, με το βαρύ αμπέχωνο
στις πλάτες του ν’ αχνίζει.
Δώσ’ του κι ένα καλό σκυλί
και τους παλιούς του φίλους, και ρίξε χιόνι ύστερα
άσπρο σαν κάθε χρόνο. Να βγαίνει η μάνα να κοιτά
από το παραθύρι, την έγνοια της να βλέπουμε
στα γαλανά της μάτια, κι όλοι να της το κρύβουμε
πως είναι πεθαμένη.
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
πάρε κι εμάς μαζί σου, με τους ανήλικους γονείς,
παιδάκια των παιδιών μας. Σε στρωματσάδα ρίξε μας
μια νύχτα του χειμώνα, πίσω απ’ τα ματοτσίνορα
ν’ ακούμε τους μεγάλους, να βήχουν, να σωπαίνουνε,
να βλαστημούν το χιόνι. Κι εμείς να τους λυπόμαστε
που γίνανε μεγάλοι και να βιαζόμαστε πολύ
να μοιάσουμε σ’ εκείνους, να δούν πως μεγαλώσαμε
να παρηγορηθούνε.
(από το Γυάλινα Γιάννενα, Καστανιώτης 1989)
Φοίβος Δεληβοριάς: "..... κι αν δεν καταφέρω να σε πω ποτέ μπαμπά....."
Φώτης
Θα 'ρθω κάποια μέρα απ' το γραφείο να σε πάρω απ' τη δουλειά
Να πάμε βόλτα στο Θησείο στην αρχαία αγορά
Να μου πάρεις ένα γλυφιτζούρι και να δούμε τον Σαμψών
Να ματώνεται στην πέτρα της ζωής των αλλονών
Θα αγοράσεις το ΑΝΤΙ ή τα ΝΕΑ θα μυρίζεις after shave
Θα σε ρωτάω για τον Θησέα και θα προσπαθώ να σε πείσω
να μου πάρεις πακοτίνια και θα σου βαράω μπουνιές
Και θα σε φωνάζω Φώτη και συ Φοίβο θα με λες
Ααα... ααα... Aαα... ααα...
Κι ύστερα θα γίνω εικοσιένα και συ σαρανταεννιά
Τα Μίκυ Μάους μου σκισμένα τα ΑΝΤΙ σου σε κουτιά
Θα αποφεύγω να σε δω στα μάτια θα μου μάθεις να οδηγώ
Να πηγαίνω με τετάρτη προς το στρατιωτικό
Δεν νομίζω πως θα καταφέρω να σε πω ποτέ μπαμπά
Ούτε να σου δείξω όσα ξέρω κι όσα νοιώθω στη καρδιά
Μα όταν κάποια μέρα στο Θησείο θα βγάζω βόλτα ένα μικρό
Θα με αποκαλέσει Φοίβο και εγώ Φώτη θα τον πω....
Γιάννης Μηλιώκας - για όσους πολέμησαν και πολεμούν ακόμη....
Ζητώ Συγγνώμη
Ένα τραγούδι θα σας πω σαν το νερό
γι όσους πολέμησαν κι αντέχουνε ακόμη
θα πρεπε να το είχα γράψει από καιρό
γι αυτό και πρώτα ταπεινά ζητώ συγνώμη
Σε ένα ιατρείο μικρό της γειτονιάς
πήγα να βγάλω κάτι ακτινογραφίες
κι είδα ανθρώπους μιας παλιότερης γενιάς
που περιμέναν του γιατρού τις οδηγίες
Είχε ησυχία λες και μπήκα σε ιερό
κι είχανε όλοι του πατέρα μου τα χρόνια
ο γέρος μου έχει πια πεθάνει από καιρό
μα είχε προλάβει να χαρεί τρία εγγόνια
Με τρόπο έριξα μια γρήγορη ματιά
τέτοιο κατάντημα δεν είχα δει ποτέ μου
κι όλα αυτά τα ξεχασμένα γηρατειά
θα είναι σκέφτηκα ανάπηροι πολέμου
Ο ένας είχε το ένα πόδι του λειψό
άλλος το χέρι του δεμένο και πονούσε
ο τρίτος φόραγε κολάρο στο λαιμό
κι ένας άλλος την κυρά του κουβαλούσε
Ο νους μου πήγε στον πατέρα μου ξανά
τότε που μου έλεγε τα βράδια ιστορίες
σαν να είναι τώρα τον θυμάμαι να πονά
και να μιλάει για νεκρούς και τραυματίες
Κι όλοι αυτοί για την δική μου λευτεριά
έζησαν χρόνια κατοχής και τυραννίας
ήταν κορίτσια και αμούστακα παιδιά
και πολεμούσαν στα βουνά της Αλβανίας
Μου είχαν χαρίσει μια ελεύθερη ζωή
κι ότι κι αν ήμουν σε εκείνους το χρωστούσα
κι ήτανε μες τα γηρατειά τους τόσο απλοί
ούτε παράσημα φορούσαν ούτε λούσα
Πρόσωπα τίμια χωρίς εγωισμό
κι αν μες το πόλεμο τα πάντα είχαν χάσει
με ένα χαμόγελο και λίγο σεβασμό
όλα όσα τράβηξαν θα τα είχανε ξεχάσει
Ένιωσα ξάφνου μια τεράστια ντροπή
έσκυψα κάτω και είχα χάσει την μιλιά μου
μου ήρθανε δάκρυα και κρατήθηκα πολύ
και ευτυχώς που είχα μαζί μου τα γυαλιά μου
Ένα τραγούδι θα σας πω σαν το νερό
γι όσους πολέμησαν και πολεμούν ακόμη
θα πρεπε να το είχα γράψει από καιρό
γι αυτό και πάλι ταπεινά ζητώ συγνώμη
Το γράμμα ενός ηλικιωμένου πατέρα προς το γιο του
Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην με διακόπτεις, άκουσε με. Oταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.
Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή... Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς.
Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο.
Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων, δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις... Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς.
Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα "βάρος", έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα.
Όταν λέω πως θα ήθελα να "πεθάνω"... μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις.
Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο. Αφιέρωσε μου λίγο από τον χρόνο σου, δώσε μου λίγο από την υπομονή σου, δώσε μου έναν "ώμο" για να ακουμπήσω το κεφάλι, με τον ίδιο τρόπο που το έκανα και εγώ για σένα.
Βοήθησέ με να περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή.
Σε αντάλλαγμα θα σου δώσω ένα χαμόγελο και την απέραντη αγάπη που πάντα έτρεφα και είχα για σένα.
Σε αγαπώ παιδί μου...»
 |
“Η πιο ισχυρή ασπίδα προστασίας για ένα παιδί είναι να έχει γονείς που σέβονται ο ένας τον άλλο” .J. Blaustone. Αrt: Delpine Blais |
Ο σεβασμός κερδίζεται..........
Ο σεβασμός είναι το θετικό συναίσθημα της αυτοεκτίμησης που έχει το άτομο για τον εαυτό του, ή η εκτίμηση που δείχνει ένα άτομο για ένα άλλο πρόσωπο. Ο σεβασμός είναι κάτι που δίνεται και λαμβάνεται. Περιμένουμε από τους άλλους να μας σέβονται ως αντάλλαγμα για το σεβασμό που δείχνουμε εμείς.
Ο σεβασμός όμως μόνον, κερδίζεται. Δεν μπορεί να μετρηθεί ως ποσότητα, δεν μπορεί να αγοραστεί, ούτε μπορείς να τον διαπραγματευτείς. Όσο και αν επιθυμούμε το σεβασμό ή όσο και αν παρακαλέσουμε για αυτόν, μόνο οι άλλοι μπορούν να μας τον παραχωρήσουν ως αποτέλεσμα της δικής μας συμπεριφοράς.
Το παράδειγμα διδάσκει
Οι γονείς συχνά (και άθελά τους), δεν δείχνουν σεβασμό στα παιδιά και κατά συνέπεια, τα παιδιά όχι μόνο δεν σέβονται τους γονείς τους, αλλά ούτε τους άλλους και ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν αγαπούν τα παιδιά τους ή ότι είναι κακοί γονείς. Απλά δεν δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στον τρόπο που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και αυτό είναι που οδηγεί σε έλλειψη σεβασμού. Ο σεβασμός δεν είναι κάτι που μπορείς να το επιβάλεις σε κάποιον. Για παράδειγμα, αν «διατάξει» το παιδί να διαβάσει και εκείνο υπακούσει, αυτό δεν σημαίνει ότι το παιδί σέβεται τη γνώμη της μητέρας του. Ο φόβος και η επιβολή, δεν έχουν να κάνουν με το σεβασμό. Αν οι γονείς θέλουν να φτιάξουν μια καλή σχέση με το παιδί τους και θέλουν να τους δείχνει σεβασμό, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να σέβονται οι ίδιοι το παιδί τους. Ο σεβασμός σε κάθε ανθρώπινη σχέση κερδίζεται και από τις δύο πλευρές.
Ο τρόπος που επικοινωνούν οι γονείς με τα παιδιά είναι ίσως ο πιο σημαντικός παράγοντας που θα καθορίσει τη σχέση τους. Οι γονείς θα πρέπει να δίνουν προσοχή στα παιδιά τους την ώρα που μιλάνε κοιτώντας τα αλλά και δείχνοντας ειλικρινές ενδιαφέρον. Θα πρέπει να δείχνουν έμπρακτα ότι τα παιδιά είναι σημαντικά για αυτούς και αξίζουν τόσο την προσοχή τους όσο και το χρόνο τους. Όταν οι γονείς δείχνουν ότι σέβονται τη γνώμη του, τότε τα παιδιά θα κάνουν το ίδιο στους γονείς και τους άλλους.
Όταν οι γονείς κάνουν κάποιο λάθος, θα πρέπει να έχουν τη δύναμη και το θάρρος να το παραδεχτούν και να ζητήσουν συγνώμη. Μπορεί κάποιες φορές να φοβόμαστε ότι μια τέτοια παραδοχή θα μας κάνει να χάσουμε την εκτίμηση του παιδιού μας, στην πραγματικότητα όμως αυτό που του μαθαίνουμε παραδεχόμενοι τα λάθη μας είναι ότι «όλοι κάνουν λάθη, και όταν τα κάνουν πρέπει να τα παραδέχονται και να ζητάνε συγνώμη».
Η εμπιστοσύνη που δείχνουμε στα παιδιά και η ενθάρρυνση της ανεξαρτησίας, είναι επίσης βασικά συστατικά για να καλλιεργηθεί ο σεβασμός. Οι γονείς θα πρέπει να αναζητούν καταστάσεις όπου το παιδί μπορεί να λειτουργήσει με υπευθυνότητα και σεβασμό. Όταν εμπιστευόμαστε τα παιδιά τότε κι εκείνα κτίζουν μαζί μας μια σχέση εκτίμησης και σεβασμού. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να υπάρχουν όρια και κανόνες στη συμπεριφορά τους. Αν για παράδειγμα το παιδί παραβιάσει το σεβασμό που έχετε δείξει, θα πρέπει με έναν τρόπο να το βοηθήσετε να δει ότι ο σεβασμός συνδέεται άμεσα με την εμπιστοσύνη που του δείχνετε. Ο σεβασμός έρχεται μαζί με την ευθύνη. Τα παιδιά όπως και οι μεγάλοι θα πρέπει να αντιληφθούν ότι ο σεβασμός κερδίζεται και δεν μπορούν να τον χρησιμοποιούν καταχρηστικά.
Πηγή: http://www.imommy.gr
Πλήρη συντακτική ανάλυση του κειμένου και ασκήσεις αυτοαξιολόγησης θα βρείτε στη σελίδα ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου