Το παιδί με το ταμπούρλο
Μουσική : Γιώργος Χατζηνάσιος
Στίχοι : Νίκος Γκάτσος
Ζούσε κάποτε στον κόσμο τον αγιάτρευτο
ένα αγόρι ξεχασμένο κι απροστάτευτο
Είχε ένα μικρό ταμπούρλο και το βάραγε
Τι ψυχή βασανισμένη να 'ταν άραγε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
η γειτονιά του δεν το κράταγε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
τους δρόμους πήρε και περπάταγε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
καπνός τριγύρω δε φαινότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
μα κάπου πόλεμος γινότανε
Τι τα θέλει τα βιβλία και τα γράμματα
σ' όλους έρχονται μια μέρα τα γεράματα
Τι τα θέλει τα παλάτια, τα μαλάματα
Η ζωή κυλάει με δάκρυα και κλάματα
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
κανένας τόπος δεν τον χώραγε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
στις ερημιές μακριά προχώραγε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
ούτ' ένα φύλλο δεν κουνιότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
μα κάπου πόλεμος γινότανε
Νύχτα μέρα περπατούσε ασταμάτητα
σε λαγκάδια φουντωμένα, δάση απάτητα
Μα στου ποταμού την άκρη που αργοκύλαγε
το τσακάλι του πολέμου παραφύλαγε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
με τ' άγριο νύχι του σημάδεψε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
και μια ζωούλα ακόμα κλάδεψε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
τ' αγόρι λες ονειρευότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
μα γύρω πόλεμος γινότανε
Κι όταν στις κορφές απάνω μέρα χάραξε
στη μικρή καρδιά του μέσα κάτι σπάραξε
Έτσι πέρασε στη χώρα του αμίλητου
και τ' αγρίμια του άλλου κόσμου γίναν φίλοι του
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
της γης ο κόρφος δεν τον χώρεσε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
στον ουρανό βαθιά προχώρησε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
ταμπούρλο πια δεν ακουγότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
μα πάντα πόλεμος γινότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
ταμπούρλο πια δεν ακουγότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
μα πάντα πόλεμος γινότανε
 |
| Kabul Afghanistan, 1996 |
Πρώτα στη λίστα των θυμάτων ενός πολέμου τα παιδιά.
Παιδιά που τους δίνουν όπλα μεγαλύτερα από το μπόι τους και τα στέλνουν να κλαδέψουν τη ζωή άλλου ανθρώπου και να πεθάνουν και τα ίδια. Παιδιά που τα ποτίζουν μίσος για τον πλησίον. Αλλά το παιδί σκέφτεται την ειρήνη, την ονειρεύεται, τη ζωγραφίζει, την τραγουδά.
Τα παιδιά-θύματα να μην τα μετράμε με νούμερα, φτάνει και μόνο ένα παιδί να χαθεί έτσι, τότε ο κόσμος μας ο δήθεν πολιτισμένος, ο δήθεν χριστιανικός, έχει χρεωκοπήσει. Αυτό που πεθαίνει είναι η ψυχή του παιδιού.
Αντώνης Σαμαράκης
....
 |
| Άνοιξη 1945, μάρτυρας του συντελεσμένου κακού. Γερμανάκι περπατάει δίπλα σ' εκατοντάδες πτώματα κρατούμενων από το στρατόπεδο Μπέργκεν Μπέλσεν. Η εξοικείωση με το "τέρας"....η απώλεια της αθωότητας......... το χειρότερο!!!!!!! |
«Σώστε τα παιδιά στη Συρία»: Το βίντεο που προσπαθεί να αφυπνίσει τον κόσμο
Ένα βίντεο-κοινωνικό μήνυμα του βρετανικού τμήματος της οργάνωσης "Σώστε τα Παιδιά", που μεταφέρει τον πόλεμο της Συρίας στο Λονδίνο παρακολουθώντας πώς μεταβάλλεται η ζωή ενός μικρού κοριτσιού με την έναρξη των συγκρούσεων, έχει προκαλέσει αίσθηση στο Διαδίκτυο και μέσα σε τρεις ημέρες το είδαν 12 εκατομμύρια άνθρωποι.
Η ταινία, διάρκειας 1 λεπτού και 30 δευτερολέπτων, έχει ως στόχο "να δώσει στο κοινό να κατανοήσει καλύτερα τη συριακή κρίση και να φανταστεί τι αισθάνεται κανείς όταν ξεσπά εμφύλιος πόλεμος στην πατρίδα του, όταν του κλέβουν τη ζωή, την υγεία, την ασφάλεια", εξήγησε μια εκπρόσωπος της μη κυβερνητικής οργάνωσης.
Το βίντεο αναρτήθηκε στο YouTube την Τετάρτη, (5/3/2014). Αφηγείται, μέσα από πλάνα που εναλλάσσονται πολύ γρήγορα, τη ζωή μιας 9χρονης Βρετανίδας που παίζει με τα λούτρινα κουκλάκια της, βγαίνει βόλτα στην πλατεία και περνά ξένοιαστες στιγμές με την οικογένειά της, μέχρι που ξεσπά ο πόλεμος. Ακούγονται πυρά, το ηλεκτρικό κόβεται, το παιδί βρίσκεται τρομαγμένο στο δρόμο, βρώμικο σε ένα πάρκο να τρώει ένα φρούτο, κυκλοφορεί με μια μάσκα αερίων ενώ γύρω ηχούν σειρήνες ασθενοφόρων.
Το βίντεο τελειώνει όπως άρχισε: η μικρή γιορτάζει τα γενέθλιά της αλλά αντί για τη λαχταριστή τούρτα με τα εννιά κεράκια η μητέρα της τής τείνει ένα μπισκότο με ένα κερί και της ψιθυρίζει "κάνε μια ευχή, αγάπη μου".
"Επειδή δεν συμβαίνει εδώ, δεν σημαίνει ότι δεν συμβαίνει" καταλήγει το μήνυμα της οργάνωσης που έχει ως στόχο να συγκεντρώσει χρήματα για τα παιδιά της Συρίας.
Από τα μέσα Μαρτίου, όταν ξέσπασε η εξέγερση εναντίον του καθεστώτος του προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ, εκτιμάται ότι έχουν σκοτωθεί στη Συρία τουλάχιστον 140.000 άνθρωποι ενώ εκατομμύρια άλλοι έχουν πάρει το δρόμο της προσφυγιάς.
 |
| «Έι, Μπασάρ, πότε θα σταματήσεις την αιματοχυσία; Κλαίω για τη μητέρα μου που είναι νεκρή». |
Αυτά τα λόγια αποτύπωσε πάνω σε μια λευκή κόλλα χαρτί ένα 5χρονο παιδί από τη Συρία, απευθυνόμενο στον Πρόεδρο της χώρας του. Χώρεσε μέσα εκεί όλο τον πόνο, τη δυστυχία, τη βαναυσότητα που ζει καθημερινά δίνοντας χρώμα, σχήμα, έκφραση, πρόσωπο στον εφιάλτη. Σα να κοιτάζει κατάματα το κακό για να το ξορκίσει.
«Δεν υπάρχουν καλοί στρατιώτες της μιας παράταξης και κακοί στρατιώτες μιας άλλης. Κακός είναι ο πόλεμος, ο φανατισμός και τα εγκλήματα που οι δυο παρατάξεις πράττουν. Δυστυχώς οι μεγάλοι εμπλέκουν τα παιδιά. Τα παιδιά παίρνουν πολιτική θέση. Το τραύμα μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά. Έκτοτε δεν μπορείς να ξέρεις πότε και αν θα τελειώσει ο πόλεμος». Αυτά είναι τα λόγια της Κωνσταντίνας Μπουγονικολού, που εργάστηκε ως ψυχολόγος σε πρόγραμμα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, στην περιοχή Κιλίς της Τουρκίας, στα σύνορα με τη Συρία, παρέχοντας ψυχοκοινωνική υποστήριξη σε αμάχους που προσπαθούν να γλιτώσουν από τις συγκρούσεις.
.jpg) |
| Ένα 11χρονο παιδί απεικονίζει τον εφιάλτη που τον ξυπνά κάθε βράδυ. |
Τα παιδιά στη Συρία ζωγραφίζουν όσα τους έχουν κλέψει τον ύπνο, τα όνειρα, το χαμόγελο, την ανεμελιά. Τανκ, αίμα, θάνατο, δάκρυα, θλίψη. Μιλούν μέσα από τις εικόνες τους με αφοπλιστική ειλικρίνεια για μια σκληρή αλήθεια που μοιάζει με ψέμα αδυνατώντας να απαντήσει σε ένα μεγάλο γιατί. Γιατί ζουν σε μια χώρα φάντασμα που έχει στοιχειώσει την ίδια τους τη ζωή;
Δεν χρειάζεται να είσαι κοντά για να μυρίσεις, να ακούσεις, να νιώσεις, να καταλάβεις. Αρκεί μία μόνο εικόνα. Χωρίς υποσημειώσεις, χωρίς επεξηγήσεις. Πηγή μιας εκκωφαντικής σιωπής, πιο διαπεραστικής και από τις σειρήνες του πολέμου. Πάνω σε μια λευκή κόλλα χαρτί καταθέτουν όσα έχουν εισβάλλει ισοπεδωτικά στη ζωή τους μαζί με ένα πότε και ένα γιατί.
Πότε θα σταματήσει όλο αυτό και γιατί η ζωή τους δεν είναι όπως πριν. Γιατί εκεί τα παιδιά δεν έχουν πλέον σπίτι, δεν πηγαίνουν σχολείο, ούτε παίζουν στους δρόμους και τις αυλές. Δεν χαμογελούν, ούτε ονειρεύονται. Δεν ακούν τραγούδια ούτε διαβάζουν παραμύθια. Αυτά είναι στοιχεία μιας χαμένης παιδικής αθωότητας που έχει κλέψει η απότομη και βίαιη ενηλικίωση, η σκληρή γνωριμία με την πιο σκοτεινή πλευρά της ζωής. Αυτή για την οποία οι γονείς τους δεν πρόλαβαν να τους μιλήσουν.
Τους πρόλαβε η ίδια η ζωή που τώρα έχει μεταμορφωθεί σε έναν επίμονο και βασανιστικό εφιάλτη που κλέβει το φως βυθίζοντας τη ζωή τους σε ένα βαθύ σκοτάδι και ανοίγοντας βαθιά τραύματα στο σώμα τους και την ψυχή. Και ακριβώς εκεί βρίσκεται η νέα μεγάλη πρόκληση, στο πώς θα μαλακώσουν και πώς θα κλείσουν κάποιες πληγές για να συνεχίσουν αυτά τα παιδιά να πορεύονται στη ζωή με πιο υγιή εφόδια αποβάλλοντας τις τοξίνες της διχόνοιας, της σύγκρουσης και του μίσους.
 |
| Ένα 11χρονο παιδί απεικονίζει όσα είδε και από τότε έχει εφιάλτες |
«Ένα παιδί από τη Γάζα», του Khaled Fayyad
Ζαλίζομαι και μου είναι δύσκολο να περπατήσω. Είμαι γεμάτος πληγές και πονάω σε ολόκληρο το σώμα μου... Τη στιγμή που οι βόμβες έπεσαν στην παιδική χαρά, μπόρεσα μόνο να ακούσω τις κραυγές των φίλων μου. Τώρα βλέπω τα σώματα τους στο έδαφος ακριβώς μπροστά στα μάτια μου. Ξεσκισμένα και άψυχα σώματα. Τους φωνάζω αλλά δεν απαντούν... Τους αγγίζω αλλά δεν κινούνται... Τους ταρακουνώ αλλά δε σαλεύουν... Φοβάμαι! Τρέχω στους δρόμους ψάχνοντας την αδελφή μου. Τη βρίσκω ανάμεσα στα χαλάσματα. Το όμορφο πρόσωπό της με τρομοκρατεί. Είναι χαραγμένο, ματωμένο και θαμμένο σχεδόν στη σκόνη. Πού είναι το χέρι της; Εκείνο που κρατούσε το δικό μου; Γιατί τα μάτια της με κοιτάνε παγωμένα αλλά τα βλέφαρά της μένουν ακίνητα; Γιατί δε φωνάζει το όνομά μου; Γιατί δε μου μιλάει; Γιατί δε χαμογελά; Γιατί δεν αναπνέει;;;
Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Το μόνο που θέλω είναι να πάω σπίτι. Στο σπίτι! Στη μαμά μου! Που είσαι μαμά; Γιατί δεν είσαι εδώ μαζί μου; Πονάω! Τα χέρια μου, τα πόδια μου... Το πρόσωπό μου είναι γεμάτο αίματα. Τα ρούχα μου σκισμένα και βρώμικα. Κρυώνω... Δεν ξέρω τι να κάνω. Είμαι ολομόναχος. Φοβισμένος και πεινασμένος. Δεν μπορώ να παίζω πια. Το σχολείο μου χάθηκε. Η παιδική χαρά είναι ένα μάτσο ερείπια. Δεν υπάρχει πια η αδελφή μου να με φροντίσει αν πέσω. Οι φίλοι μου έχουν κι αυτοί χαθεί. ΔΕ ΘΕΛΩ να παίξω τώρα πια.
Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Είμαι απλά ένα μικρό αγοράκι. Απλά ένα παιδί. Τρέχω προς το σπίτι. Πολλοί άνθρωποι βρίσκονται εκεί αλλά όλοι τους με κοιτούν με δάκρυα στα μάτια. Γιατί δε γελάνε; Νόμιζα ότι το σπίτι μου βρισκόταν ακριβώς εδώ... Που πήγε...; Μήπως έπαθε ό, τι και το σχολείο μου; Χάθηκε! Το κρεβάτι μου καταστράφηκε και τώρα πια δεν έχω ούτε ένα μαξιλάρι. Δεν έχω κουβέρτα. Δεν μπορώ να βρω το μοναδικό παιχνίδι που είχα... Τα χρωματιστά μολύβια δεν είναι εδώ. Δεν μπορώ να ζωγραφίσω πια!
Πονάω. Κρυώνω και πεινάω. Πονάνε τα πόδια και τα χέρια μου. Το πρόσωπό μου είναι πληγιασμένο. Που είσαι μαμά; Οι άνθρωποι εδώ μου λένε ότι χάθηκε. Οι βόμβες, λένε, την πήραν μακριά μου. Ήρθαν, μου είπαν, από τον ουρανό. Εγώ νόμιζα πως μόνο ο Θεός ζει εκεί... Αυτός τις έστειλε για να κλέψουν τη μαμά μου; Γιατί; Νόμιζα πως ο Θεός αγαπάει και μένα. Γιατί να μου την πάρει; Ποιος θα με κρατήσει τώρα αγκαλιά; Ποιος θα ξεπλύνει το πρόσωπό μου; Ποιος θα με ταΐσει; Ποιος θα με αγαπάει; Μαμά!!! Μαμά!!! Που είσαι; Σε φωνάζω κλαίγοντας! Φοβάμαι! Σε χρειάζομαι! Σε θέλω! Πονάω!
Την ακούω μα δεν μπορώ να την βρω. Μπορεί να την έκλεψαν οι βόμβες αλλά η φωνή της είναι ακόμη εδώ... Μακάρι να με έπαιρναν κι εμένα. Θέλω να είμαι μαζί της. Είναι η μοναδική μαμά που έχω. Με αγαπάει και την αγαπάω.
Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Είμαι ένα μικρό αγόρι. Χωρίς σχολείο και βιβλία. Χωρίς παιδική χαρά. Τα βλέφαρα της αδελφής μου έμειναν ασάλευτα γιατί κάποιος της έκλεψε το βλέμμα. Είμαι απλά ένα παιδί από τη Γάζα... Το σπίτι μου χάθηκε όπως και η μαμά μου. Οι άνθρωποι γύρω μου, με κοιτάνε και κλαίνε. Κοιτάζω τον ουρανό, κλαίγοντας. Ρωτάω το Θεό: ΓΙΑΤΙ; Δώσε μου πίσω τη μαμά μου! Κανείς δε μου απαντάει. Είμαι ολομόναχος. Πονάω και κρυώνω. Πεινάω! Είμαι απλά ένα παιδί από τη Γάζα... Θέλω πίσω τη μαμά μου και εκείνο το μοναδικό παιχνίδι...
Σοκαριστικές αναπαραστάσεις χαμένης αθωότητας
Ενα κράμα φρίκης και παιδικής αθωότητας αποτελεί η σοκαριστική συλλογή «War Toys» του φωτογράφου Μπράιαν Μακ Κάρτι. Ταξιδεύοντας στη Γάζα και το Ισραήλ ζήτησε από τα παιδιά να ζωγραφίσουν τη φρίκη του πολέμου και στη συνέχεια αναπαριστά τις ζωγραφιές τους χρησιμοποιώντας παιχνίδια.
Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά σοκαριστικό και δείχνει πόσο τραυματική εμπειρία είναι η ζωή στην εμπόλεμη ζώνη για μία ευαίσθητη παιδική ψυχή.
Χρησιμοποιώντας τα αγαπημένα παιχνίδια του κάθε παιδιού, ο Μακ Κάρτι στήνει τις πολεμικές σκηνές όπως ακριβώς τις ζωγράφισαν τα παιδιά και φωτογραφίζει το αποτέλεσμα δίνοντας το δικό του ηχηρό μήνυμα ενάντια στην φρίκη του πολέμου.
Δείτε τις υπόλοιπες ζωγραφιές- αναπαραστάσεις εδώ
Παιδιά στρατιώτες..... θύματα και θύτες..
Τριακόσιες χιλιάδες παιδιά στρατιώτες σε όλο τον κόσμο!!!! Κάθε χρόνο ο αριθμός αυξάνεται καθώς όλο και περισσότερα παιδιά στρατολογούνται και χρησιμοποιούνται σε πολέμους που λαμβάνουν χώρα στη Σιέρα Λεόνε, τη Λιβερία, το Κονγκό, το Σουδάν, τη Σρι Λάνκα, το Αφγανιστάν και τη Βιρμανία.
Στα στρατόπεδα RUF στη Σιέρα Λεόνε, τα παιδιά με ανυπολόγιστα ψυχικά τραύματα κρατούνται αιχμάλωτα και "εκπαιδεύονται" συνήθως για περίπου δύο ή τρεις μήνες. Τα εκφοβίζουν και τους λένε πως θα θανατωθούν εάν δεν υπακούσουν στις εντολές ή αν προσπαθήσουν να ξεφύγουν. Πολλές φορές αναγκάζουν κάποια από αυτά να σκοτώσουν ή να ακρωτηριάσουν άλλα παιδιά που προσπάθησαν να φύγουν.
Η εξέλιξη και η απόκτηση ελαφρύτερων όπλων - όπως το AK47 - σημαίνει ότι αγόρια ηλικίας ακόμη και οκτώ ετών, μπορούν να οπλιστούν. Τα μικρότερα αγόρια τοποθετούνται πιο κοντά στον εχθρό, τους λένε στον πόλεμο να είναι ατρόμητοι. Τα παιδιά συχνά έχουν λιγότερες απαιτήσεις από τους ενήλικες στρατιώτες. Κοστίζουν πιο λίγο, δεδομένου ότι τρώνε λιγότερο και είναι πιο εύκολο να τα χειριστούν.
Και οι δύο πλευρές πιστεύουν ότι η μη προβλεψιμότητα των μικρών παιδιών τους κάνει καλύτερους μαχητές.
Κάποια από αυτά στέλνονται υπό την επήρεια ναρκωτικών ώστε να έχουν περισσότερο θάρρος.
Το στρατιωτικό καθεστώς της Βιρμανίας χρησιμοποιεί επίσης παιδιά στις μάχες. Τα παιδιά δουλεύουν ως σκλάβοι, που μεταφέρουν προμήθειες του στρατού ή εργάζονται για την κατασκευή έργων της κυβέρνησης.
Η μαρτυρία του μικρού Myo Win.
«Ήμασταν υπό την επήρεια ναρκωτικών και μας διέταξαν να προχωρήσουμε στο πεδίο της μάχης. Δεν ξέραμε τι είδους ναρκωτικά ή αλκοόλ μας είχε δοθεί, αλλά εμείς το πίναμε επειδή ήμασταν πολύ κουρασμένοι, πολύ διψασμένοι και πεινασμένοι. Είχαμε περπατήσει για δύο ολόκληρες ημέρες κάτω από πολύ καυτό ήλιο και καύσωνα. Ο λόφος (το πεδίο μάχης) δεν είχε σκιές, τα δέντρα είχαν καεί και βλήματα πυροβολικού είχαν εκραγεί παντού. Ήμασταν τόσο φοβισμένοι, και πολύ διψασμένοι, κάποιοι από εμάς κατέρρευσαν λόγω υπερβολικής κόπωσης. Άλλοι ξυλοκοπήθηκαν από πίσω (από τους αξιωματικούς) γιατί έπρεπε να περπατούν πιο γρήγορα. Ένα παιδί σκοτώθηκε ».
Στις μάχες τα παιδιά συχνά συλλαμβάνονται και απειλούνται. Θα πολεμήσουν για όποιον τα ελέγχει προκειμένου να μείνουν ζωντανά. Σε συνεχή εμφύλιο πόλεμο υπάρχουν πολλά παιδιά που έχουν πολεμήσει πολλές φορές και για τις δύο πλευρές.
Παιδικές ασπίδες που θρυμματίζει η ανθρώπινη παράνοια
Όλες ανεξαιρέτως οι αντιμαχόμενες πλευρές στη Σομαλία έχουν αποτύχει παταγωδώς να προστατεύσουν τα παιδιά από τον εφιάλτη του πολέμου, μετατρέποντάς τα σε «παιδιά – στρατιώτες».
«Για τα παιδιά στη Σομαλία, δεν υπάρχει καμία ασφάλεια», δήλωσε η Zama Coursen-Neff, αναπληρωτής διευθυντής του τομέα δικαιωμάτων των παιδιών, στη Human Rights Watch. «Οι αντάρτες της Αλ-Σαμπάαμπ έχουν απαγάγει παιδιά από τα σπίτια τους και τα σχολεία τους, προκειμένου να τα αναγκάσουν να πολεμήσουν, να παντρευτούν, ή και να τα βιάσουν».
Όλα αυτά τα πορίσματα προκύπτουν από την έκθεση 104 σελίδων με τίτλο: «Εδώ δεν είναι μέρος για παιδιά: Στρατολόγηση παιδιών, αναγκαστικός γάμος και επιθέσεις σε σχολεία στη Σομαλία». ("No Place for Children: Child Recruitment, Forced Marriage, and Attacks on Schools in Somalia"). Πρόκειται για μία καταγραφή της πληθώρας των παραβιάσεων του διεθνούς πολεμικού δικαίου ενάντια στα παιδιά της χώρας, από όλες τις αντιμαχόμενες πλευρές, από το 2010 μέχρι και σήμερα. Η συγκεκριμένη έκθεση βασίζεται σε 164 συνεντεύξεις με παιδιά από τη Σομαλία, συμπεριλαμβανομένων και 21 που έχουν δραπετεύσει από τις δυνάμεις της Αλ-Σαμπάαμπ, καθώς και από γονείς και καθηγητές που έχουν βρει καταφύγιο στην Κένυα.
Από τη στιγμή που οξύνθηκαν και πάλι οι συγκρούσεις εντός του 2010 και 2011, η Αλ-Σαμπάαμπ αναγκάζει παιδιά, ακόμη και 10 ετών, να μπουν στις τάξεις της. Μετά από εβδομάδες σκληρής και βασανιστικής εκπαίδευσης, τα παιδιά αυτά στέλνονται στην πρώτη γραμμή του μετώπου και λειτουργούν ως ανθρώπινες ασπίδες για τους ενήλικες αντάρτες. Ακόμη πιο εξοργιστική είναι η πρακτική, κατά την οποία τα παιδιά αυτά αναγκάζονται να γίνουν βομβιστές αυτοκτονίας(!)
Ποιος μπορεί να κρατήσει την ψυχραιμία του, όταν ακούει ένα παιδί να δηλώνει: «Από τους εκατό συμμαθητές μου, μόνο εγώ κι ακόμη ένα παιδί καταφέραμε να δραπετεύσουμε. Οι υπόλοιποι σκοτώθηκαν. Αποδεκατίστηκαν. Όλα τα παιδιά βρήκαν τον θάνατο και οι αντάρτες ξέφυγαν».
Ο Τζαμάλ είναι 15 χρόνων. Το όνομά του δεν το ξέρει κανένας στο Κόνο. Όλοι τον αποκαλούν «Δολοφόνο αντρών». Στα εννιά του χρόνια κατετάγη στην SBU (Small Boy United). Τη μεραρχία των μικρών αγοριών. Τον στρατολόγησε η μία από τις δύο αντίπαλες πλευρές στη Σιέρα Λεόνε.
Όταν ο Τζαμάλ μιλάει, τρομάζεις. Μιλά τόσο φυσικά γι’ αυτούς που σκότωσε και αυτούς που παραλίγο να τον σκοτώσουν. Ο Τζαμάλ δεν πρόλαβε να υπάρξει παιδί. Έγινε δολοφόνος. Αυτό ήταν το παιχνίδι του. Πατούσε τη σκανδάλη όπως οι συνομήλικοί του το κουμπί στο videogame. Μόνο που οι νεκροί ήταν πραγματικοί.
Δίπλα στον Τζαμάλ, μια γυναίκα με κομμένο χέρι, τον ακούει, ξέροντας πολύ καλά τι εννοεί. Ένα παιδί λίγο μεγαλύτερο από τον Τζαμάλ, της έκοψε το χέρι με την ματσέτα, το αφρικανικό δρεπάνι, στον εμφύλιο.
 | |||||||
Από το οδοιπορικό στην πιο αιματοβαμμένη χώρα στον κόσμο, τη Σιέρα Λεόνε στην εκπομπή «Το κουτί της Πανδώρας», με τον Κώστα Βαξεβάνη.
ΤΕΤΑΡΤΗ 21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΙΡΗΝΗΣ
Όλοι οι πόλεμοι είναι ενάντια στα παιδιά.
Τα Ηνωμένα Έθνη όρισαν την 21η Σεπτεμβρίου ως ημέρα παγκόσμιας κατάπαυσης του πυρός και μη βίας, μια πρόσκληση σε όλα τα έθνη και τους ανθρώπους να την τιμήσουν με κατάπαυση των εχθροπραξιών.
Από το 1990 μέχρι και το 2003 ο κόσμος γνώρισε 59 μεγάλες συρράξεις. Τα θύματά τους είναι σε συντριπτικό ποσοστό άμαχοι, γυναίκες και παιδιά που ζουν τα παιδικά τους χρόνια σε κοινότητες και οικογένειες που έχουν καταστραφεί από τις συνέπειες των συρράξεων αυτών. Από το 1990 μέχρι σήμερα έχουν σκοτωθεί σε συρράξεις 3.600.000 άνθρωποι και το λυπηρό είναι πως σχεδόν τα μισά θύματα (1.600.000) ήσαν παιδιά.
Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά συμμετέχουν σε ένοπλες συρράξεις ως στρατιώτες, εξαναγκάζονται στην προσφυγιά ή τον εκτοπισμό από τις εστίες τους, υποφέρουν κακοποιήσεις, βιασμούς και εκμετάλλευση, μένουν ορφανά ή ανάπηρα από νάρκες και εκρηκτικά.
Αν και στην πραγματικότητα μια ημέρα ειρήνης δεν θα μπορούσε να επουλώσει τα βαθειά τραύματα του πολέμου και των συρράξεων στα κορμιά και την ψυχή εκατομμυρίων παιδιών στον κόσμο, η UNICEF καλωσορίζει την ευκαιρία που προσφέρει η ημέρα αυτή για την επιτάχυνση κάθε δράσης προς την κατεύθυνση ενός πιο ειρηνικού κόσμου.
Η UNICEF δημιούργησε και προωθεί διεθνώς μια αντιπολεμική ατζέντα 10 σημείων την οποία θα πρέπει να σέβεται η διεθνής κοινότητα ώστε να προωθείται η ειρήνη και να προστατεύονται τα παιδιά από τον πόλεμο και τις συνέπειές του:
Πρόληψη: Αντιμετώπιση των λανθανουσών αιτιών βίας - η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να ασχοληθεί συστηματικότερα με το πρόβλημα της μεταφοράς όπλων και να επιβάλει οριστική απαγόρευση στις αποστολές οπλισμού σε ζώνες συγκρούσεων, θα πρέπει να εντοπιστούν οι ρίζες των κοινωνικοοικονομικών αιτιών του πολέμου και να προωθήσουν εκείνη την κοινωνική δομή που προστατεύει τα παιδιά.
Κορίτσια & Γυναίκες: Εκπαίδευση και νομοθεσία ώστε να εξασφαλιστεί η ασφάλειά τους από σεξουαλική κακοποίηση και βιασμό σε περίοδο πολέμου.
Παιδιά Στρατιώτες: Αποκατάσταση και επανένταξη των παιδιών στρατιωτών και προώθηση του Προαιρετικού Πρωτοκόλλου της Σύμβασης Δικαιωμάτων του Παιδιού για την πρόληψη της χρησιμοποίησης παιδιών ως στρατιώτες (απαγορεύει την στράτευση κάτω των 18 ετών, η Ελλάδα το επικύρωσε στις 7 Σεπτεμβρίου του 2000).
Νάρκες: Η UNICEF έχει καταβάλει σημαντικές προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση και υποστηρίζει τη Συνθήκη της Οτάβα για την πλήρη απαγόρευση των ναρκών κατά προσωπικού (Η Ελλάδα την επικύρωσε στις 25 Σεπτεμβρίου του 2003).
Εγκλήματα Πολέμου: Άμεση καταγγελία μόλις αποκαλύπτονται και να υποστηρίζονται ηθικά και οικονομικά τα διεθνή δικαστήρια για τα εγκλήματα πολέμου.
Τα παιδιά ως ζώνες ειρήνης: Εντατικοποίηση των προσπαθειών για καθιέρωση ζωνών που θα επιτρέπουν τη μεταφορά ανθρωπιστικής βοήθειας και τον εμβολιασμό των παιδιών σε καιρό πολέμου.
Κυρώσεις: Να λαμβάνεται υπόψη το συμφέρον των παιδιών πριν την επιβολή οποιωνδήποτε οικονομικών κυρώσεων.
Βοήθεια: Η βοήθεια σε περιπτώσεις μακροχρόνιων συγκρούσεων να κατευθύνεται στην επαναδημιουργία ισχυρών κοινωνικών δομών.
Αποκατάσταση: Είναι απαραίτητο να ενισχυθούν τα προγράμματα αποκατάστασης και ψυχολογικής στήριξης των παιδιών στρατιωτών.
Εκπαίδευση για την Ειρήνη: Προώθηση της Εκπαίδευσης για την Ειρήνη ώστε να αποτραπούν οι επαναλαμβανόμενοι κύκλοι βίας και συγκρούσεων μέσω της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών.
ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ
«Τα παιδιά, ο πιο ευάλωτος πληθυσμός, δικαιούνται περισσότερο απ’ τον καθένα την ειρήνη. Ωστόσο είναι τα πρώτα και εκ προοιμίου αθώα θύματα κάθε πολέμου που ξεσπά.» Με αφορμή τα παραπάνω κείμενα να παρουσιάσετε τις σκέψεις σας σ’ ενα κείμενο 2-3 παραγράφων τουλάχιστον, συμμετέχοντας μ΄αυτόν τον τρόπο στο αφιέρωμα που διοργανώνει το σχολείο σας στα πλαίσια του εορτασμού της Παγκόσμιας ημέρας Ειρήνης.
Συγχαρητήρια συνάδελφε!
ΑπάντησηΔιαγραφή