Anna Taut, Awakening of wolfs, 2011
__________
Η Άγρια Γυναίκα είδος υπό εξαφάνιση...
Κι όμως, οι υγιείς λύκοι και οι υγιείς γυναίκες έχουν κάποια κοινά ψυχικά χαρακτηριστικά: οξυμμένη διαίσθηση, παιχνιδιάρικο πνεύμα και μεγάλη ικανότητα αφοσίωσης. Από τη φύση τους, οι λύκαινες και οι γυναίκες θέλουν να σχετίζονται, είναι φιλοπερίεργες, πολύ ανθεκτικές και δυνατές. Βαθιά διαισθητικές, φροντίζουν με κάθε τρόπο τα μικρά τους, τους συντρόφους τους και την αγέλη τους. Είναι ικανές να προσαρμόζονται σε συνθήκες που διαρκώς αλλάζουν, μένουν αφοσιωμένες μέχρι τέλους και επιδεικνύουν μεγάλη γενναιότητα.
Και οι λύκαινες και οι γυναίκες κυνηγήθηκαν, βασανίστηκαν και κατηγορήθηκαν άδικα ότι προξενούν μεγάλα κακά, ότι δρουν ύπουλα, πάντα επιθετικά, και ότι αξίζουν λιγότερο από τους επικριτές τους. Έγιναν στόχος όσων θέλησαν να εξαφανίσουν καθετί άγριο, και μαζί τα άγρια τοπία της Ψυχής, να εξοντώσουν καθετί ενστικτώδες, μέχρι να μη μείνει ίχνος του. Τους λύκους και τις γυναίκες τους κυνηγούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όσοι έχουν παρεξηγήσει τη φύση αυτών των δύο.
Άσχετα με τις πολιτισμικές της καταβολές, κάθε γυναίκα κατανοεί ενστικτωδώς τις λέξεις «άγρια» και «γυναίκα». Όταν ακούμε αυτές τις λέξεις, μια παλιά, πολύ παλιά ανάμνηση αναδεύεται μέσα μας και ξαναζωντανεύει. Μας θυμίζει ότι συγγενεύουμε απόλυτα, αδιαμφισβήτητα και αμετάκλητα με την άγρια θηλυκότητα - σχέση που παραμελήθηκε τόσο, ώστε έχασε την υπόστασή της, θάφτηκε μέσα στην υπερβολική εξημέρωση, τέθηκε εκτός νόμου από τη γενικότερη κουλτούρα, κατάντησε ακατανόητη για όλες. Έχουμε πια ξεχάσει τα ονόματά της, δεν απαντάμε στα κελεύσματά της, κι όμως μέσα μας βαθιά, στο μεδούλι, την αναγνωρίζουμε και την αποζητάμε: Μας ανήκει και της ανήκουμε, το ξέρουμε.
Από αυτή τη θεμέλια, στοιχειακή και ουσιώδη σχέση γεννηθήκαμε είναι η ουσία από την οποία ξεπηδήσαμε. Είναι στιγμές που σχετιζόμαστε μαζί της, έστω και φευγαλέα, κι αυτό μας κάνει να την ποθούμε διακαώς. Σε κάποιες γυναίκες αυτή η ζωογόνα «γεύση του άγριου» έρχεται στη διάρκεια μιας εγκυμοσύνης, όταν θηλάζουν, όταν αναθρέφουν ένα παιδί και βλέπουν το θαύμα της αλλαγής και της μεταμόρφωσης, όταν φροντίζουν μια ερωτική σχέση όπως φροντίζει κανείς τον κήπο του.
Μια κάποια «γεύση του άγριου» παίρνουμε και μέσω της όρασης, όταν βλέπουμε κάτι εξαιρετικά ωραίο. Έχω τη «γεύση του άγριου» μπροστά σε ένα ηλιοβασίλεμα από αυτά που σε αφήνουν με ανοιχτό στόμα όταν βλέπω τις βάρκες να έρχονται από το βάθος της λίμνης, το σούρουπο, με τα πυροφάνια αναμμένα όταν είδα τα δαχτυλάκια των ποδιών του νεογέννητου μωρού μου, ένα ένα στη σειρά, σαν γλυκά καλαμποκάκια. Παντού μπορούμε να τη δούμε και να τη νιώσουμε.
Μπορούμε και να την ακούσουμε. Μέσα από τη μουσική που δονεί το κέντρο του κορμιού μας και ξεσηκώνει την καρδιά, μέσα από το χτύπημα του τυμπάνου, το σφύριγμα, το κάλεσμα και την κραυγή. Μέσα από τη λέξη, γραπτή ή προφορική. Μερικές φορές μια λέξη, μια πρόταση, ένα ποίημα ή μια ιστορία έχουν τέτοια διαύγεια και ακρίβεια, που μας κάνουν να θυμηθούμε –έστω και προς στιγμή- από τι είμαστε φτιαγμένες, ποιος είναι ουσιαστικά ο γενέθλιος τόπος μας.
Αυτή η εφήμερη «γεύση του άγριου» έρχεται και στη διάρκεια του μυστηρίου της έμπνευσης- ω. . , νάτη α έφυγε. Λαχταράμε ακόμα ... περισσότερο να τη γευτούμε όταν συναντάμε κάποια που διαφυλάσσει τη σχέση της με το άγριο, αλλά κι όταν συνειδητοποιούμε ότι αφιερώσαμε ελάχιστο ή καθόλου χρόνο στη μυστηριακή εστία, στην εποχή των ονείρων, στο δημιουργικό κομμάτι της ζωής μας, στο πιο σημαντικό μας έργο, στις αληθινές αγάπες μας.
Κι όμως, αυτές οι εφήμερες γεύσεις του άγριου, που μας τις δίνει η ομορφιά αλλά και η απώλεια, μπορούν να μας κάνουν να νιώσουμε τόσο στερημένες, αναστατωμένες και γεμάτες λαχτάρα, που να ακολουθήσουμε εντέλει την άγρια φύση μας.
Κι όταν βρούμε τα ίχνη της, να κινητοποιήσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να προφτάσουμε, να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα με τη δουλειά, με τη σχέση, με την ίδια μας τη σκέψη, να γυρίσουμε σελίδα, να κάνουμε διάλειμμα, να σπάσουμε κανόνες, να σταματήσουμε την περιστροφή της Γης, να κάνουμε τα πάντα, αφού δεν αντέχουμε άλλο χωρίς τη γεύση του άγριου.
Κι όταν βρούμε τα ίχνη της, να κινητοποιήσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να προφτάσουμε, να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα με τη δουλειά, με τη σχέση, με την ίδια μας τη σκέψη, να γυρίσουμε σελίδα, να κάνουμε διάλειμμα, να σπάσουμε κανόνες, να σταματήσουμε την περιστροφή της Γης, να κάνουμε τα πάντα, αφού δεν αντέχουμε άλλο χωρίς τη γεύση του άγριου.
«Όταν οι γυναίκες βρίσκονται κοντά στην άγρια φύση τους, λάμπουν»
Όσες γυναίκες την έχασαν και την ξαναβρήκαν δεν θέλουν να την αποχωριστούν. Θα δώσουν σκληρές μάχες για να την κρατήσουν, αφού αυτή κάνει τη δημιουργική τους ζωή να ανθεί, αυτή δίνει νόημα, βάθος και υγεία στις σχέσεις τους, αυτή αποκαθιστά τους γυναικείους κύκλους της ερωτικής ζωής, της δημιουργικότητας, του έργου και του παιγνιδιού. Όσες γεύονται το άγριο δεν είναι πια θηράματα στο έλεος των κυνηγών, αλλά έχουν το δικαίωμα, σύμφωνα με τον νόμο της φύσης, να αυξάνονται και να ευδοκιμούν. Έτσι, στο τέλος της ημέρας, η κούραση έρχεται από τα κοπιαστικά αλλά ικανοποιητικά έργα τους, κι όχι από το κλείσιμο σε μια ασφυκτική σχέση, εργασία ή νοοτροπία. Οι γυναίκες γνωρίζουν ενστικτωδώς πότε ένα πράγμα πρέπει να πεθάνει και πότε να ζήσει. Γνωρίζουν πώς να φεύγουν από μια κατάσταση, γνωρίζουν και πώς να μένουν.
Όταν οι γυναίκες ανακτούν τη σχέση με την άγρια φύση τους, αποκτούν το χάρισμα να παρατηρούν μόνιμα την εσωτερική τους ζωή, να γνωρίζουν, να οραματίζονται, να μαντεύουν, να εμπνέουν, να διαισθάνονται, να επινοούν, να δημιουργούν, να εφευρίσκουν, να ακούνε και να καθοδηγούν και να ενθαρρύνουν τη ζωή που πάλλεται στον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο . Όταν οι γυναίκες βρίσκονται κοντά στην άγρια φύση τους, λάμπουν. Αυτή η άγρια δασκάλα, η άγρια μητέρα, η άγρια οδηγός στηρίζει τη ζωή τους, εσωτερικά και εξωτερικά, σε κάθε περίπτωση.
Οπότε εδώ το επίθετο «άγρια» δεν χρησιμοποιείται με την υποτιμητική σημερινή του έννοια, ως κάποια εκτός ελέγχου, αλλά με την αρχική του έννοια, ως κάποια που ζει τη φυσική ζωή, όπου κάθε πλάσμα είναι εγγενώς πλήρες και με υγιή όρια. Αυτές οι δύο λέξεις, «άγρια» και «γυναίκα», θυμίζουν στις γυναίκες ποιες είναι και πού βρίσκονται. Περιγράφουν μεταφορικά τη δύναμη που μας κινητοποιεί. Προσωποποιούν τη δύναμη χωρίς την οποία δεν μπορούμε να ζήσουμε.
Η κατανόηση της φύσης της Άγριας Γυναίκας δεν είναι θρησκεία, αλλά πρακτική. Είναι ψυχολογία στην πιο αληθινή της μορφή: ψυχή και λόγος, η γνώση της ψυχής. Χωρίς την Άγρια Γυναίκα, τα αυτιά μας δεν ακούνε ούτε τι λέει εκείνη στην καρδιά μας ούτε τον δικό μας εσωτερικό ρυθμό. Χωρίς αυτή, μια μεγάλη σκιά πέφτει στα μάτια της ψυχής μας και τα σφαλίζει, κι οι μέρες περνάνε μέσα σε μια ανία που μας παραλύει ή μέσα σε ευσεβείς πόθους. Χωρίς αυτή, δεν είμαστε πια σίγουρες για τα ψυχικά μας θεμέλια· ξεχνάμε τον σκοπό της ζωής μας και συγκρατιόμαστε εκεί όπου θα έπρεπε να τα δώσουμε όλα παίρνουμε πάρα πολλά ή υπερβολικά λίγα ή και τίποτα· μένουμε σιωπηλές, ενώ μέσα μας φλεγόμαστε. Αυτή είναι ο ρυθμιστής μας. Ό,τι είναι ο μυς της καρδιάς για το σώμα μας είναι η Άγρια Γυναίκα για την έκφρασή μας.
Όσες γυναίκες την έχασαν και την ξαναβρήκαν δεν θέλουν να την αποχωριστούν. Θα δώσουν σκληρές μάχες για να την κρατήσουν, αφού αυτή κάνει τη δημιουργική τους ζωή να ανθεί, αυτή δίνει νόημα, βάθος και υγεία στις σχέσεις τους, αυτή αποκαθιστά τους γυναικείους κύκλους της ερωτικής ζωής, της δημιουργικότητας, του έργου και του παιγνιδιού. Όσες γεύονται το άγριο δεν είναι πια θηράματα στο έλεος των κυνηγών, αλλά έχουν το δικαίωμα, σύμφωνα με τον νόμο της φύσης, να αυξάνονται και να ευδοκιμούν. Έτσι, στο τέλος της ημέρας, η κούραση έρχεται από τα κοπιαστικά αλλά ικανοποιητικά έργα τους, κι όχι από το κλείσιμο σε μια ασφυκτική σχέση, εργασία ή νοοτροπία. Οι γυναίκες γνωρίζουν ενστικτωδώς πότε ένα πράγμα πρέπει να πεθάνει και πότε να ζήσει. Γνωρίζουν πώς να φεύγουν από μια κατάσταση, γνωρίζουν και πώς να μένουν.
Όταν οι γυναίκες ανακτούν τη σχέση με την άγρια φύση τους, αποκτούν το χάρισμα να παρατηρούν μόνιμα την εσωτερική τους ζωή, να γνωρίζουν, να οραματίζονται, να μαντεύουν, να εμπνέουν, να διαισθάνονται, να επινοούν, να δημιουργούν, να εφευρίσκουν, να ακούνε και να καθοδηγούν και να ενθαρρύνουν τη ζωή που πάλλεται στον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο . Όταν οι γυναίκες βρίσκονται κοντά στην άγρια φύση τους, λάμπουν. Αυτή η άγρια δασκάλα, η άγρια μητέρα, η άγρια οδηγός στηρίζει τη ζωή τους, εσωτερικά και εξωτερικά, σε κάθε περίπτωση.
Οπότε εδώ το επίθετο «άγρια» δεν χρησιμοποιείται με την υποτιμητική σημερινή του έννοια, ως κάποια εκτός ελέγχου, αλλά με την αρχική του έννοια, ως κάποια που ζει τη φυσική ζωή, όπου κάθε πλάσμα είναι εγγενώς πλήρες και με υγιή όρια. Αυτές οι δύο λέξεις, «άγρια» και «γυναίκα», θυμίζουν στις γυναίκες ποιες είναι και πού βρίσκονται. Περιγράφουν μεταφορικά τη δύναμη που μας κινητοποιεί. Προσωποποιούν τη δύναμη χωρίς την οποία δεν μπορούμε να ζήσουμε.
Η κατανόηση της φύσης της Άγριας Γυναίκας δεν είναι θρησκεία, αλλά πρακτική. Είναι ψυχολογία στην πιο αληθινή της μορφή: ψυχή και λόγος, η γνώση της ψυχής. Χωρίς την Άγρια Γυναίκα, τα αυτιά μας δεν ακούνε ούτε τι λέει εκείνη στην καρδιά μας ούτε τον δικό μας εσωτερικό ρυθμό. Χωρίς αυτή, μια μεγάλη σκιά πέφτει στα μάτια της ψυχής μας και τα σφαλίζει, κι οι μέρες περνάνε μέσα σε μια ανία που μας παραλύει ή μέσα σε ευσεβείς πόθους. Χωρίς αυτή, δεν είμαστε πια σίγουρες για τα ψυχικά μας θεμέλια· ξεχνάμε τον σκοπό της ζωής μας και συγκρατιόμαστε εκεί όπου θα έπρεπε να τα δώσουμε όλα παίρνουμε πάρα πολλά ή υπερβολικά λίγα ή και τίποτα· μένουμε σιωπηλές, ενώ μέσα μας φλεγόμαστε. Αυτή είναι ο ρυθμιστής μας. Ό,τι είναι ο μυς της καρδιάς για το σώμα μας είναι η Άγρια Γυναίκα για την έκφρασή μας.
Χάνοντας την επαφή μας με την ενστικτώδη Ψυχή, ζούμε ζωή σχεδόν ρημαγμένη - εικόνες και δυνάμεις σύμφυτες στη θηλυκή μας φύση δεν έχουν το ελεύθερο να αναπτυχθούν πλήρως. Αποκομμένες από την κύρια πηγή ύπαρξής μας, νιώθουμε να μας «έχουν ψαλιδίσει», τα ένστικτα και οι φυσικοί κύκλοι της ζωής μας χάνονται, γιατί τα καταπίνει η κουλτούρα μας ή η νόηση ή το εγώ – δικά μας και των γύρω μας.
Για όλες μας, η Άγρια Γυναίκα συμβολίζει την υγεία. Χωρίς αυτή, η κουβέντα μας περί γυναικείας Ψυχής χάνει το νόημά της . Αυτή η ελεύθερη γυναίκα είναι το πρωτότυπο. Άσχετα με το πολιτισμικό περιβάλλον, την εποχή, τις πεποιθήσεις, δεν αλλάζει. Οι κύκλοι της αλλάζουν, οι συμβολικές της απεικονίσεις αλλάζουν, όμως αυτή δεν αλλάζει στην ουσία. Είναι αυτό που είναι, και είναι ολόκληρη.
Βρίσκει τη δίοδό της μέσω των γυναικών. Εάν αυτές καταπιέζονται, εκείνη προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι. Αν είναι ελεύθερες, είναι κι αυτή ελεύθερη. Πόσες και πόσες φορές δεν την καταπιέζουν και πάντα καταφέρνει να ορθώσει κεφάλι. Πόσες φορές δεν την κηρύσσουν παράνομη, δεν την καταπνίγουν, δεν την πετσοκόβουν, δεν την αποδυναμώνουν, δεν τη βασανίζουν, δεν την παρουσιάζουν ως επίφοβη, επικίνδυνη, τρελή, δεν την υποτιμάνε με χίλιους τρόπους... Και όμως αυτή πάντα αναδύεται, έτσι ώστε ακόμα και η πιο ήσυχη, η πιο μετρημένη γυναίκα να κρατά μια μυστική γωνιά αποκλειστικά γι' αυτή. Ακόμα και η πιο καταπιεσμένη γυναίκα έχει μια κρυφή ζωή, με κρυφές σκέψεις και κρυφά συναισθήματα, πολλά και άγρια, δηλαδή φυσικά. Ακόμα και αυτή που έχει πλήρως αιχμαλωτιστεί φυλάει εντός της μια θέση για τον αδάμαστο εαυτό της, επειδή γνωρίζει ενστικτωδώς ότι μια μέρα θα υπάρξει μια ρωγμή, ένα άνοιγμα, ότι θα έχει την ευκαιρία να δραπετεύσει.
Michelle Bird, Into the mouth of the wolf
_______
Όταν η άγρια φύση παγιδεύεται εντός μας...
Για να βρούμε λοιπόν το κατάλληλο βάλσαμο για την πληγή της αδάμαστης Ψυχής, για να συνάψουμε σωστή σχέση με το αρχέτυπο της Άγριας Γυναίκας, πρέπει να κατονομάσουμε με ακρίβεια όσα αποδιοργανώνουν την Ψυχή. Ποια είναι, λοιπόν, τα συμπτώματα της διαρρηγμένης σχέσης με την αδάμαστη δύναμη της Ψυχής;
Αν επί χρόνια νιώθουμε, σκεφτόμαστε και πράττουμε με έναν από τους ακόλουθους τρόπους, τότε έχουμε χάσει εν μέρει ή εντελώς τη σχέση μας με τη βαθύτερη ενστικτώδη Ψυχή. Αναφέρω τους τρόπους με αποκλειστικά γυναικείο λεξιλόγιο: Νιώθουμε αποστεγνωμένες, κατάκοπες, αδύναμες, καταβεβλημένες, μπερδεμένες, φιμωμένες, στομωμένες, απαθείς. Νιώθουμε τρομαγμένες, ακινητοποιημένες ή αδύναμες, στερημένες την έμπνευση, τη ζωντάνια, την εκφραστικότητα, το νόημα, γεμάτες ντροπή, μακροχρόνια οργή, ευερέθιστες, κολλημένες, μη δημιουργικές, ζορισμένες, τρελαμένες. Νιώθουμε αδύναμες, πάντα γεμάτες αμφιβολίες, φοβισμένες, μπλοκαρισμένες, ανίκανες να ολοκληρώσουμε κάτι. Παραχωρούμε τη δημιουργική μας ζωή σε άλλους, επιλέγουμε συντρόφους, δουλειές ή φιλίες που μας αποστραγγίζουν, υποφέρουμε ζώντας εκτός των προσωπικών μας κύκλων, υπερπροστατεύουμε τον εαυτό, παραμένουμε αδρανείς, πάντα αβέβαιες, πάντα διστακτικές, χωρίς να βρίσκουμε το βήμα μας, χωρίς να θέτουμε όρια.
Καθώς δεν εμμένουμε στον δικό μας ρυθμό, νιώθουμε ανασφαλείς, μακριά από τον Θεό ή τους θεούς μας, μακριά από οτιδήποτε θα μας έδινε δύναμη και θα μας αναζωογονούσε, ρουφηγμένες από την οικιακή ζωή, τη νοησιαρχία, την πολλή δουλειά ή την αδράνεια, αφού μόνο έτσι νιώθει ασφαλής κάποια που απώλεσε όλα της τα ένστικτα.
Φοβόμαστε να ρισκάρουμε, φοβόμαστε να αποκαλύψουμε κομμάτια του εαυτού μας, φοβόμαστε να ψάξουμε για σύμβουλο, μητέρα, πατέρα, φοβόμαστε να παρουσιάσουμε την ατελή δουλειά μας μέχρι να γίνει μέγα έργο (opus), φοβόμαστε να ξεκινήσουμε για ένα ταξίδι, φοβόμαστε να δείξουμε ότι νοιαζόμαστε τον διπλανό μας ή τους γύρω μας, αγωνιούμε ότι θα κοπιάσουμε, θα εξαντληθούμε και θα εξουθενωθούμε, φοβόμαστε ότι θα σκύψουμε το κεφάλι μπροστά στην αυθεντία, θα χάσουμε όλη μας την ενέργεια την ώρα της δημιουργίας, θα κοκκινίσουμε από ντροπή, θα νιώσουμε ταπείνωση, τρομερή αγωνία, μούδιασμα, άγχος.
Φοβόμαστε να αντεπιτεθούμε, ακόμα κι όταν έχουμε εξαντλήσει κάθε περιθώριο, φοβόμαστε να δοκιμάσουμε κάτι νέο, να πούμε τη γνώμη μας, να μιλήσουμε υπέρ ή κατά, με το στομάχι δεμένο κόμπο, να συσπάται, να πονάει, διχασμένες, φιμωμένες, υπερβολικά συμβιβαστικές ή υπερβολικά καλές, εκδικητικές.
Φοβόμαστε να σταματήσουμε, διστάζουμε να αναλάβουμε δράση, μετράμε όλη την ώρα 1-2-3... αλλά δεν ξεκινάμε, πάσχουμε από σύμπλεγμα ανωτερότητας, είμαστε διαρκώς αμφίθυμες, κι ωστόσο εξόχως ικανές και πλήρως λειτουργικές. Και όλη αυτή η κατάτμηση δεν είναι αρρώστια μιας εποχής ή ενός αιώνα, αλλά μια επιδημία που ενσκήπτει σε όλες τις εποχές και τους τόπους όταν οι γυναίκες φυλακίζονται και η άγρια φύση τους παγιδεύεται.
Αν επί χρόνια νιώθουμε, σκεφτόμαστε και πράττουμε με έναν από τους ακόλουθους τρόπους, τότε έχουμε χάσει εν μέρει ή εντελώς τη σχέση μας με τη βαθύτερη ενστικτώδη Ψυχή. Αναφέρω τους τρόπους με αποκλειστικά γυναικείο λεξιλόγιο: Νιώθουμε αποστεγνωμένες, κατάκοπες, αδύναμες, καταβεβλημένες, μπερδεμένες, φιμωμένες, στομωμένες, απαθείς. Νιώθουμε τρομαγμένες, ακινητοποιημένες ή αδύναμες, στερημένες την έμπνευση, τη ζωντάνια, την εκφραστικότητα, το νόημα, γεμάτες ντροπή, μακροχρόνια οργή, ευερέθιστες, κολλημένες, μη δημιουργικές, ζορισμένες, τρελαμένες. Νιώθουμε αδύναμες, πάντα γεμάτες αμφιβολίες, φοβισμένες, μπλοκαρισμένες, ανίκανες να ολοκληρώσουμε κάτι. Παραχωρούμε τη δημιουργική μας ζωή σε άλλους, επιλέγουμε συντρόφους, δουλειές ή φιλίες που μας αποστραγγίζουν, υποφέρουμε ζώντας εκτός των προσωπικών μας κύκλων, υπερπροστατεύουμε τον εαυτό, παραμένουμε αδρανείς, πάντα αβέβαιες, πάντα διστακτικές, χωρίς να βρίσκουμε το βήμα μας, χωρίς να θέτουμε όρια.
Καθώς δεν εμμένουμε στον δικό μας ρυθμό, νιώθουμε ανασφαλείς, μακριά από τον Θεό ή τους θεούς μας, μακριά από οτιδήποτε θα μας έδινε δύναμη και θα μας αναζωογονούσε, ρουφηγμένες από την οικιακή ζωή, τη νοησιαρχία, την πολλή δουλειά ή την αδράνεια, αφού μόνο έτσι νιώθει ασφαλής κάποια που απώλεσε όλα της τα ένστικτα.
Φοβόμαστε να ρισκάρουμε, φοβόμαστε να αποκαλύψουμε κομμάτια του εαυτού μας, φοβόμαστε να ψάξουμε για σύμβουλο, μητέρα, πατέρα, φοβόμαστε να παρουσιάσουμε την ατελή δουλειά μας μέχρι να γίνει μέγα έργο (opus), φοβόμαστε να ξεκινήσουμε για ένα ταξίδι, φοβόμαστε να δείξουμε ότι νοιαζόμαστε τον διπλανό μας ή τους γύρω μας, αγωνιούμε ότι θα κοπιάσουμε, θα εξαντληθούμε και θα εξουθενωθούμε, φοβόμαστε ότι θα σκύψουμε το κεφάλι μπροστά στην αυθεντία, θα χάσουμε όλη μας την ενέργεια την ώρα της δημιουργίας, θα κοκκινίσουμε από ντροπή, θα νιώσουμε ταπείνωση, τρομερή αγωνία, μούδιασμα, άγχος.
Φοβόμαστε να αντεπιτεθούμε, ακόμα κι όταν έχουμε εξαντλήσει κάθε περιθώριο, φοβόμαστε να δοκιμάσουμε κάτι νέο, να πούμε τη γνώμη μας, να μιλήσουμε υπέρ ή κατά, με το στομάχι δεμένο κόμπο, να συσπάται, να πονάει, διχασμένες, φιμωμένες, υπερβολικά συμβιβαστικές ή υπερβολικά καλές, εκδικητικές.
Φοβόμαστε να σταματήσουμε, διστάζουμε να αναλάβουμε δράση, μετράμε όλη την ώρα 1-2-3... αλλά δεν ξεκινάμε, πάσχουμε από σύμπλεγμα ανωτερότητας, είμαστε διαρκώς αμφίθυμες, κι ωστόσο εξόχως ικανές και πλήρως λειτουργικές. Και όλη αυτή η κατάτμηση δεν είναι αρρώστια μιας εποχής ή ενός αιώνα, αλλά μια επιδημία που ενσκήπτει σε όλες τις εποχές και τους τόπους όταν οι γυναίκες φυλακίζονται και η άγρια φύση τους παγιδεύεται.
«Η άγρια φύση κρατάει μάτσο τα ιάματα...»
Μια υγιής γυναίκα είναι ίδια με λύκαινα: ρωμαλέα, γεμάτη, με μεγάλη ζωτική δύναμη, μια ύπαρξη ζωοδότρα, προστατευτική με την περιοχή της, επινοητική, πιστή, περιπλανώμενη. Όμως αν αποχωριστεί την αδάμαστη φύση της, η γυναίκα αρχίζει να γίνεται ανεπαρκής, αδύναμη, σχεδόν σαν φάντασμα, αόρατη. Κι όμως δεν φτιαχτήκαμε για να είμαστε ασήμαντα πλασματάκια με απαλά μαλλάκια, ανήμπορες για χοροπηδητά, ανίκανες για κυνήγια, για γέννες, για δημιουργία. Όταν η ζωή μας τελματώνει, όταν όλα φαίνονται πληκτικά, τότε είναι πάντα η κατάλληλη στιγμή για να αναφανεί η άγρια γυναίκα . Είναι πάντα η κατάλληλη στιγμή για να πλημμυρίσει το δέλτα από τη δημιουργική δραστηριότητα της Ψυχής.
Σοβεί εντός όλων μας ο νόστος για το άγριο· ελάχιστα είναι τα αντίδοτά του που έχει καταφέρει να μας επιβάλει ο πολιτισμός. Μάθαμε να νιώθουμε ντροπή γι' αυτή την πονετική λαχτάρα, αφήναμε τα μαλλιά μας μακριά για να κρύβουμε το συναίσθημά μας. Αλλά η σκιά της Άγριας Γυναίκας μάς ακολουθεί, παραμονεύει μέρα νύχτα, πάντα. Όπου κι αν είμαστε, η σκιά που καλπάζει πίσω μας είναι τετράποδη, αυτό είναι σίγουρο.
Πώς μας επηρεάζει η Άγρια Γυναίκα; Με αυτήν ως σύμμαχο, οδηγό, μοντέλο και δασκάλα βλέπουμε όχι μέσα από τα υλικά μας μάτια, που είναι δύο, αλλά μέσα από τα πολλά μάτια της διαίσθησης. Όταν αξιώνουμε τη διαίσθηση, είμαστε σαν την έναστρη νύχτα: Ατενίζουμε τον κόσμο μέσα από χιλιάδες μάτια.
Η άγρια φύση κρατάει μάτσο τα ιάματα: ό,τι χρειάζεται να γνωρίζει μια γυναίκα και να είναι. Φέρει το ίαμα των πάντων. Και μας φέρνει ιστορίες και όνειρα και λέξεις και τραγούδια και σημεία και σύμβολα. Είναι και όχημα και προορισμός.
Το να συνδεθούμε με την ενστικτώδη φύση μας δεν σημαίνει να χάσουμε τον έλεγχο, να αλλάξουμε τα πάντα άρδην, να πάμε από τη Δύση στην Ανατολή και πίσω, να φερόμαστε τρελά ή αλόγιστα. Δεν σημαίνει να χάσουμε τα βασικά κοινωνικά μας χαρακτηριστικά ούτε να γίνουμε λιγότερο ανθρώπινες. Το ακριβώς αντίθετο. Η άγρια φύση είναι ακέραιη στον μέγιστο βαθμό.
Συνδεόμενες μαζί της ορίζουμε την επικράτειά μας, βρίσκουμε την αγέλη μας, είμαστε αυτές που είμαστε με σιγουριά και με περηφάνια, άσχετα από τα χαρίσματα ή τους περιορισμούς του σώματός μας, μιλάμε και ενεργούμε εξ ονόματός μας, έχουμε επίγνωση και συναίσθηση, χρησιμοποιούμε τις έμφυτες γυναικείες δυνάμεις της διαίσθησης και της αίσθησης για να βρούμε τον ρυθμό των κύκλων μας, να βρούμε πού ανήκουμε, να αναπτυχθούμε σε όλο μας το μεγαλείο, να έχουμε όσο περισσότερη αυτογνωσία μπορούμε.
Πρέπει να παλέψουμε ώστε να αφήσουμε την ψυχή μας να μεγαλώσει με τον τρόπο της και μέχρι το φυσικό της βάθος. Για την άγρια φύση η γυναίκα δεν χρειάζεται να έχει ορισμένο χρώμα, συγκεκριμένη εκπαίδευση, ορισμένο τρόπο ζωής ή οικονομική θέση. Γιατί, στην πραγματικότητα, η αδάμαστη φύση δεν ευδοκιμεί σε ατμόσφαιρα πολιτικής ορθότητας ούτε χωράει σε παλιά φθαρμένα ιδεολογήματα. Θάλλει στη φρέσκια ματιά και στην ακεραιότητα του εαυτού. Θάλλει στην ίδια της τη φύση.
Οπότε, είτε είμαστε εσωστρεφείς είτε εξωστρεφείς, είτε μας αρέσουν ερωτικά οι γυναίκες ή οι άντρες, είτε είμαστε θεοσεβείς είτε όλα από τα παραπάνω, είτε έχουμε απλή καρδιά είτε τις φιλοδοξίες μιας Αμαζόνας, είτε στόχος μας είναι η κορυφή ή η εξασφάλιση του επιούσιου, είτε είμαστε πικάντικες είτε σοβαρές, στιβαρές ή τσακισμένες - η Άγρια Γυναίκα είναι δική μας. Είναι όλων των γυναικών.
Και πρέπει να τη βρούμε, αν θέλουμε να επιστρέψουμε στην ενστικώδη ζωή, στη βαθύτερη γνώση. Οπότε, ας προχωρήσουμε και ας θυμόμαστε ποιες είμαστε βαθιά στην άγρια ψυχή μας. Τραγουδάμε για να έρθει η σάρκα της να καλύψει τα κόκαλά μας. Πετάμε τα ψεύτικα πανωφόρια που μας έδωσαν και φοράμε το αληθινό μας πανωφόρι από παντοδύναμα ένστικτα και γνώση. Διεισδύουμε στα ψυχικά τοπία που κάποτε διαφεντεύαμε. Βγάζουμε τους επιδέσμους, ετοιμάζουμε το φάρμακο. Κι επιστρέφουμε, τώρα, γυναίκες άγριες, που αλυχτάμε, γελάμε, τραγουδάμε τη Μία που μας αγαπάει τόσο.
Έτσι είναι. Χωρίς εμάς η Άγρια Γυναίκα πεθαίνει. Χωρίς την Άγρια Γυναίκα πεθαίνουμε εμείς. Για την αληθινή ζωή, para Vida, πρέπει κι οι δύο να ζήσουμε.
Πώς μας επηρεάζει η Άγρια Γυναίκα; Με αυτήν ως σύμμαχο, οδηγό, μοντέλο και δασκάλα βλέπουμε όχι μέσα από τα υλικά μας μάτια, που είναι δύο, αλλά μέσα από τα πολλά μάτια της διαίσθησης. Όταν αξιώνουμε τη διαίσθηση, είμαστε σαν την έναστρη νύχτα: Ατενίζουμε τον κόσμο μέσα από χιλιάδες μάτια.
Η άγρια φύση κρατάει μάτσο τα ιάματα: ό,τι χρειάζεται να γνωρίζει μια γυναίκα και να είναι. Φέρει το ίαμα των πάντων. Και μας φέρνει ιστορίες και όνειρα και λέξεις και τραγούδια και σημεία και σύμβολα. Είναι και όχημα και προορισμός.
Το να συνδεθούμε με την ενστικτώδη φύση μας δεν σημαίνει να χάσουμε τον έλεγχο, να αλλάξουμε τα πάντα άρδην, να πάμε από τη Δύση στην Ανατολή και πίσω, να φερόμαστε τρελά ή αλόγιστα. Δεν σημαίνει να χάσουμε τα βασικά κοινωνικά μας χαρακτηριστικά ούτε να γίνουμε λιγότερο ανθρώπινες. Το ακριβώς αντίθετο. Η άγρια φύση είναι ακέραιη στον μέγιστο βαθμό.
Συνδεόμενες μαζί της ορίζουμε την επικράτειά μας, βρίσκουμε την αγέλη μας, είμαστε αυτές που είμαστε με σιγουριά και με περηφάνια, άσχετα από τα χαρίσματα ή τους περιορισμούς του σώματός μας, μιλάμε και ενεργούμε εξ ονόματός μας, έχουμε επίγνωση και συναίσθηση, χρησιμοποιούμε τις έμφυτες γυναικείες δυνάμεις της διαίσθησης και της αίσθησης για να βρούμε τον ρυθμό των κύκλων μας, να βρούμε πού ανήκουμε, να αναπτυχθούμε σε όλο μας το μεγαλείο, να έχουμε όσο περισσότερη αυτογνωσία μπορούμε.
Πρέπει να παλέψουμε ώστε να αφήσουμε την ψυχή μας να μεγαλώσει με τον τρόπο της και μέχρι το φυσικό της βάθος. Για την άγρια φύση η γυναίκα δεν χρειάζεται να έχει ορισμένο χρώμα, συγκεκριμένη εκπαίδευση, ορισμένο τρόπο ζωής ή οικονομική θέση. Γιατί, στην πραγματικότητα, η αδάμαστη φύση δεν ευδοκιμεί σε ατμόσφαιρα πολιτικής ορθότητας ούτε χωράει σε παλιά φθαρμένα ιδεολογήματα. Θάλλει στη φρέσκια ματιά και στην ακεραιότητα του εαυτού. Θάλλει στην ίδια της τη φύση.
Οπότε, είτε είμαστε εσωστρεφείς είτε εξωστρεφείς, είτε μας αρέσουν ερωτικά οι γυναίκες ή οι άντρες, είτε είμαστε θεοσεβείς είτε όλα από τα παραπάνω, είτε έχουμε απλή καρδιά είτε τις φιλοδοξίες μιας Αμαζόνας, είτε στόχος μας είναι η κορυφή ή η εξασφάλιση του επιούσιου, είτε είμαστε πικάντικες είτε σοβαρές, στιβαρές ή τσακισμένες - η Άγρια Γυναίκα είναι δική μας. Είναι όλων των γυναικών.
Και πρέπει να τη βρούμε, αν θέλουμε να επιστρέψουμε στην ενστικώδη ζωή, στη βαθύτερη γνώση. Οπότε, ας προχωρήσουμε και ας θυμόμαστε ποιες είμαστε βαθιά στην άγρια ψυχή μας. Τραγουδάμε για να έρθει η σάρκα της να καλύψει τα κόκαλά μας. Πετάμε τα ψεύτικα πανωφόρια που μας έδωσαν και φοράμε το αληθινό μας πανωφόρι από παντοδύναμα ένστικτα και γνώση. Διεισδύουμε στα ψυχικά τοπία που κάποτε διαφεντεύαμε. Βγάζουμε τους επιδέσμους, ετοιμάζουμε το φάρμακο. Κι επιστρέφουμε, τώρα, γυναίκες άγριες, που αλυχτάμε, γελάμε, τραγουδάμε τη Μία που μας αγαπάει τόσο.
Έτσι είναι. Χωρίς εμάς η Άγρια Γυναίκα πεθαίνει. Χωρίς την Άγρια Γυναίκα πεθαίνουμε εμείς. Για την αληθινή ζωή, para Vida, πρέπει κι οι δύο να ζήσουμε.
Clarissa Pinkola Estés, Γυναίκες που τρέχουν με τους λύκους,
Μύθοι και ιστορίες για το αρχέτυπο της άγριας γυναίκας,
μτφρ. Δέσποινα Παπαγιαννοπούλου, εκδόσεις Κέλευθος, Αθήνα 2020
The Wolf is Waiting by Kay Nielsen
__________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου