Ραψωδία Θ, Η βουλή του Δία μπαίνει επιτέλους σ' εφαρμογή!

25^η μέρα της Ιλιάδας / 2^η μέρα μάχης

Με την ολοκλήρωση του εισαγωγικού μέρους της Ιλιάδας (ραψ. Α – Η) ο μύθος επιστρέφει στην κοίτη του και το σχέδιο του Δία μπαίνει σε εφαρμογή. Η δράση θεών και ανθρώπων κατευθύνεται με βάση τις επεμβάσεις του Δία ο οποίος:

• Απαγορεύει στους άλλους θεούς να παρεμβαίνουν στον πόλεμο και από την Ίδη ντυμένος στα χρυσά εποπτεύει προσωπικά τη μάχη.
• Ζυγίζει τις μοίρες θανάτου Αχαιών και Τρώων: η κακή τύχη γέρνει προς το μέρος των Αχαιών. Στην απόφαση του Δία συνηγορεί και η Μοίρα.

 

• Ρίχνει αστροπελέκι μπρος στο αμάξι του Διομήδη και του Νέστορα, που αντιλαμβάνεται το θεϊκό σημάδι και συνιστά φυγή. Παρά τους ενδοιασμούς του Διομήδη υποχωρούν κάτω από τα βέλη και τα πικρά λόγια του Έκτορα και των Τρώων, που πληγώνουν το φιλότιμο του ήρωα. Οι τριπλές βροντές του Δία δεν τον αφήνουν να γυρίσει για να αναμετρηθεί μαζί τους.

Ο Δίας εξαπολύει κεραυνό και σώζει τους Τρώες

•  Ανταποκρίνεται στην προσευχή του Αγαμέμνονα, ο οποίος αφού εμψυχώνει το στρατό με την παροιμιώδη φράση «αἰδώς  Ἀργεῖοι» ζητάει με δάκρυα τη βοήθειά του. Στέλνει σημάδι αετό που αφήνει πάνω στο βωμό σπλάχνα ελαφίνας.  
•  Εμψυχώνει πάλι τους Τρώες, που με νέα ορμή κυνηγούν τους Αργίτες μέχρι πέρα από την τάφρο δίπλα στα καράβια τους. 
•  Βλέπει από την Ίδη την Ήρα και την Αθηνά, που, παρακούοντας τις εντολές του, ορμούν από τον Όλυμπο με σκοπό να βοηθήσουν τους Αχαιούς και εξοργισμένος στέλνει με την Ίριδα μήνυμα να κάνουν πίσω, αλλιώς θα ρίξει κεραυνό στο αμάξι τους.

 

• Επιστρέφει στον Όλυμπο, αφού εφάρμοσε όσα απείλησε στην πρωινή συνέλευση και στη νέα σύναξη των θεών ειρωνεύεται τις δυο θεές και αποκαλύπτει τις γενικές γραμμές του σχεδίου του, τις οποίες παρουσιάζει σαν γραμμένα της μοίρας («Έτσι απ᾿ τη Μοίρα ετούτα γράφτηκαν»), που ό,τι κι αν κάνει η Ήρα να την αλλάξει δεν μπορεί:
   
  
  «Αύριο πουρνό τον τρανοδύναμο του Κρόνου υγιό, σα θέλεις,
  με πιο μεγάλη ακόμα μάνητα θα ιδείς, βοϊδομάτη Ήρα,
  πλήθος αρίφνητο απ᾿ το Αργίτικο το ασκέρι ν᾿ αφανίζεί'
  τι ο γαύρος Έχτορας τον πόλεμο δεν είναι να σκολάσει,
  πριν ο Αχιλλέας ο γοργοπόδαρος σκωθεί από τα καράβια,
  τη μέρα εκείνη που στις πρύμνες τους τ᾿ ασκέρια στριμωγμένα
  θα στήσουν πόλεμο στου Πάτροκλου τρογύρα το κουφάρι.
                            (Θ. 470-476, μτφρ. Ν.Καζαντζάκης –Ι.Θ. Κακριδής)
  
  
  
  
  

  Ενώ στο θεϊκό επίπεδο δεσπόζει ο Δίας, στο ανθρώπινο επίπεδο πρωταγωνιστεί το όργανό του, ο Έκτορας. Η απροκάλυπτη συμπαράσταση του Δία στους Τρώες τον κάνει να νομίσει ότι θα συντρίψει οριστικά τους Αχαιούς και χλευάζει κι αυτούς και το τείχος τους:

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  Φώναξε τότε ο μέγας Έχτορας στους Τρώες γκαρδιώνοντάς τους:
  « Λυκιώτες και Δάρδανοι αντρόψυχοι και Τρώες, ακούστε με όλοι!
  Άντρες σταθείτε, ορθή κρατάτε τη της αντριγιάς τη φλόγα!
  Τώρα το ξέρω πως εσύγκλινε του Κρόνου ο γιος και δίνει
  νίκη σε με και δόξα αθάνατη, και πίκρες στους Αργίτες.
  Οι ανέμυαλοι! που πήραν κι έχτισαν το καστροτείχι ετούτο,
  κούφιο και τιποτένιο, ανήμπορο τη λύσσα μας να κόψει᾿
  τι το σκαφτό χαντάκι τ᾿ άτια μας μεμιάς θα το πηδήξουν.

  
  

  Μα οντάς εγώ μπρος στα καράβια τους τα βαθουλά πια φτάσω,
  την καταλύτρα ας μην ξεχάσουμε φωτιά την ώρα εκείνη᾿
  θέλω να κάψω τα πλεούμενα κι αυτούς να τους σκοτώσω,
  τους Δαναούς, πλάι στα καράβια τους, μες στον καπνό πνιγμένους.»

  
  

                     (Θ. 170-183, μτφρ. Ν.Καζαντζάκης –Ι.Θ. Κακριδής)

  
  

   

  
  

  
  

  
  

  Ο Έκτορας απευθύνεται στ’ άλογά του με τρυφερή ζήλεια αλλά και έπαρση και τους ζητάει ετοιμότητα: 

  
  

  
  

  « Αίθωνα, Λάμπε αρχοντογέννητε, και Πόδαργε και Ξάνθε,
  καιρός την έγνοια να ξοφλήσετε που 'χε η Αντρομάχη ως τώρα
  για σας περίσσια, του Ηετίωνα του ψυχωμένου η κόρη·
  που πρώτα εσάς ακριβοτάγιζε το στάρι το μελένιο,
  για σας κρασί, καθώς διψούσατε, πιο πρώτα συγκερνούσε,

  
  

  παρά για μένα, λεβεντόκορμο που ταίρι της λογιέμαι.
  Ομπρός λοιπόν και δίχως άργητα τραβάτε, το σκουτάρι
  βέλω να πάρουμε του Νέστορα, που η δόξα του έχει φτάσει
  στον ουρανό, πως είναι ολόχρυσο, κι αυτό κι οι πήχες του όλες.
  Κι απ᾿ του Διομήδη του αλογάτορα τους ώμους θέλω ακόμα
  τον ξομπλιασμένο ολούθε θώρακα, τρανή του Ηφαίστου τέχνη.
  Τούτα στα χέρια μας αν έπεφταν, λογιάζω, τους Αργίτες
  αυτή τη νύχτα θ᾿ ανεβάζαμε πα στα γοργά καράβια.»

  
  

  
  

   

  
  

  
  

  
  

  Η τραγικότητα του Έκτορα αρχίζει τώρα και θα συνεχιστεί αυξανόμενη ως λίγο πριν το θάνατό του. Καθώς κυριαρχεί στη μάχη, γεμίζει έπαρση, που ξεκινά με τη διαπίστωση ότι ο Δίας είναι μαζί του(στ. 175-176) και τελειώνει με την υπερφίαλη ευχή των στ. 538-541:

  
  

  
  

  
  

  «Να 'ταν εγώ να ζούσα
  για πάντα αθάνατος κι αγέραστος, να με τιμούν κι εμένα

  
  

  ως την Παλλάδα ή τον Απόλλωνα τιμούν, όσο 'ναι αλήθεια
  η μέρα αυτή κακά περίτρανα πως φέρνει στους Αργίτες.»

  
  

  
  

  
  

  Όσο ο Έκτορας χάνει την ισορροπία του, βγαίνει έξω απ’ τα ανθρώπινα όρια, όσο τον κυριεύει η Άτη, όσο κλυδωνίζεται ανάμεσα σε φόβους και μεγάλα λόγια, τόσο οι ύβρεις όλο και θα πληθαίνουν και η Τίση θα είναι πια φυσική συνέπεια.

  
  

  

  Ο Έκτορας εκτεθειμένος στις όχθες του ποταμού Ξάνθου, DESHAYS,Jean-Baptiste