Ο καθένας μας είναι θεός στο παλάτι της θάλασσας

Edmund Dulac, «The Mermaid and the Prince»

Με τα παραμύθια ξεγελάς το χρόνο......

Μια περιουσία από τα ταξίδια της ζωής είναι τα παραμύθια. Είναι παιχνίδια με τις λέξεις και τους μύθους.

Όλα τα παραμύθια κάτι θα έχουν να σου πουν, κάτι θα έχουν να τους πουν, κάτι έχεις να τους πεις.

Με τα παραμύθια δημιουργείς το χρόνο, αντί απλώς να τον αφήνεις να περνά.

Δημιουργείς τον τόπο, αντί απλώς να περνάς περαστικός από τόπο σε τόπο.

Με τα παραμύθια ξεγελάς το χρόνο.

Μπορείς ακόμη να γράψεις την αρχή του παραμυθιού με το δάχτυλό σου, με ζάχαρη ή με αλεύρι στο μεγάλο τραπέζι του σπιτιού, να τη βρουν το πρωί οι άλλοι όταν θα ξυπνήσουν και να περιμένουν ως το βράδυ, που θα γυρίσεις, να τους πεις εσύ τη συνέχεια...

«Us», Digital painting by Cyril Rolando

«Θα σου κρατώ το χέρι, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε»

Ένας άντρας ζούσε στο μακρινό χωριό πέρα από το λόφο, είχε γυναίκα και παιδιά και κάθε μέρα δούλευε στα χωράφια. Τα ρούχα και τα εργαλεία του ήταν πάντα τα ίδια.

Μια μέρα στο μονοπάτι του συνάντησε μια νέα πανέμορφη κοπέλα. Εκείνη τον πλησίασε με όλην τη χάρη που έχει η ομορφιά και του είπε:

«Παντρέψου με. Το θέλω τόσο πολύ και τίποτα δεν μπορεί να μου αλλάξει γνώμη».

Ο άντρας δίστασε. «Έχω γυναίκα και παιδιά» είπε «δεν μπορώ να αφήσω τη φωλιά μου, θέλουν φροντίδα για να μεγαλώσουν».

Τελικά όμως δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη θεσπέσια ομορφιά της και δέχτηκε.

Edmund Dulac, «The Little Mermaid Saved the Prince»

Η όμορφη κοπέλα τού είπε λοιπόν: «Θέλω να σου δείξω το σπίτι μου και να σε παρουσιάσω στον πατέρα μου».

Ο άντρας την ακολούθησε. Τον πήγε ως την ακρογιαλιά. «Μπες στη θάλασσα» είπε εκείνη. 

Ο άντρας έκανε πίσω φοβισμένος. Αλλά εκείνη του είπε: «Θα σου κρατώ το χέρι, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε».

Μπήκαν λοιπόν μέσα στα κύματα, διέσχισαν ένα μεγάλο θαλασσινό μονοπάτι κι έφτασαν επιτέλους μπροστά σε ένα υπέροχο παλάτι. Η όμορφη γυναίκα παρουσίασε τον άντρα στον πατέρα της, που ήταν ο θεός της θάλασσας.

«Να ο σύζυγος που βρήκα» είπε.

«Από εδώ και μπρος είσαι δικός μας» είπε ο θεός.

Hans Christian Andersen. The Little Mermaid. Illustrator Christian Birmingham.

«...εγώ πρέπει να σας αφήσω· δεν ανήκω πια σε αυτόν τον κόσμο».

Κάθε μέρα όμως, ο άντρας συνέχιζε την κανονική του ζωή. Συνέχισε να ζει με τη γυναίκα και τα παιδιά του, αλλά όταν έφευγε το πρωί με τα εργαλεία του, αντί να πάει να δουλέψει στα χωράφια, κατευθυνόταν στη θάλασσα και έμπαινε στο πανέμορφο παλάτι της. Έτσι συνέχιζαν τα πράγματα για καιρό.

Μια μέρα η γυναίκα του, που είχε αρχίσει να έχει υποψίες, τον ακολούθησε. Τον είδε να μπαίνει στη θάλασσα. Μπήκε και εκείνη με τη σειρά της και βρέθηκε στο παλάτι των νερών. Οι φύλακες την εμπόδισαν. Ήταν έτοιμοι να τη ρίξουν στα πεινασμένα ψάρια, όταν ο άντρας της τους σταμάτησε.

«Είναι η σύζυγος της γης» είπε. «Η μητέρα των παιδιών μου. Θέλω να την πάω πίσω στο σπίτι».

Όταν έφτασαν στο σπίτι, ο άντρας εξήγησε στη γυναίκα του τι είχε συμβεί:

«Παντρεύτηκα την κόρη του θεού της θάλασσας.Ήρθε η ώρα ο μεγάλος μας γιος να με αντικαταστήσει στα χωράφια. Και εγώ πρέπει να σας αφήσω· δεν ανήκω πια σε αυτόν τον κόσμο».

«Ο καθένας μας είναι θεός στο παλάτι της θάλασσας» σκέφτηκε ο γλάρος που πετούσε στον ουρανό, όταν τα κύματα αγκάλιαζαν πάλι τον άντρα για να τον οδηγήσουν στο παλάτι των νερών.

Λουκία Ρικάκη, Παραμύθια της αγάπης και της ελπίδας, εκδόσεις Απόπειρα

Edmund Dulac, «The Merman King»