«ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!»… και η κυρία πήρε τα χρώματα της Εθνικής και μετά λιποθύμησε…….

Μικροί ήρωες...

Εξάχρονος, ευφυής και ερωτοχτυπημένος! Κι η δημιουργικότητα της σκέψης σου να συγκρούεται μετωπικά με την αυταρχικότητα ενός συντηρητικού –«καμένου» σχολείου που «θυσιάζει τα παιδιά στο βωμό ενός γελοίου συστήματος»…

Αλλά τα χαρισματικά εξάχρονα- «υποκινητές των φασαριών» - είναι τουλάχιστον τρία κι όταν ενώνουν τις δυνάμεις τους, νικητής δεν είναι σίγουρα το σχολείο, η κυρία, ο διευθυντής ή ο σύμβουλος...

«Ηρωικοί όλοι. Μικροί ήρωες. Τους νιώθεις, τους κοιτάς με γλύκα, γιατί αναγνωρίζεις ότι ο καθένας τους –κι ας μοιάζει χαμένος στον κόσμο του, στα πιο ακραία ακραία του - κάνει το καλύτερο που μπορεί ή που αντέχει να κάνει.»

Κι εσύ, που κρατάς ζωντανό το παιδί μέσα σου, θυμάσαι, ξαναζείς «τον πόνο των μπουμπουκιών», «κλαις απαρηγόρητα και γελάς λυτρωτικά».
 

Ενόψει της επετείου του «ΟΧΙ», των πανηγυρικών ομιλιών, παραστάσεων και άλλων εορταστικών σχολικών δεινών…..

Αρχίσαμε τις πρόβες για το «ΟΧΙ

Η Ελένη, που έχει τα πιο μαύρα μαλλιά στην τάξη, θα κάνει την Ελλάδα και η Λορέτα, που έχει ιταλικό όνομα, θα κάνει την Ιταλία. Κανένα κορίτσι δεν δέχτηκε να κάνει την Αλβανία. Ο Σπυράκος είπε ένα κορίτσι να κάνει τη Βόρειο Ήπειρο αλλά η κυρία τον αγριοκοίταξε και του είπε: «Μήπως και τη Βόρειο Ιρλανδία;» Νομίζω ότι η κυρία δεν ξέρει καλή γεωγραφία!

Ο Παναγιώτης θα είναι αρχηγός στους Ιταλούς. Εγώ στους Έλληνες. Ο Παναγιώτης άρχισε να διαμαρτύρεται και να λέει ότι δεν θέλει να είναι αρχηγός των Ιταλών αλλά των Ελλήνων, όμως η κυρία μάς εξήγησε ότι Ιταλοί θα είναι τα ψηλότερα παιδιά της τάξης για να δείξουμε ότι εμείς οι Έλληνες (αυτό το τόνισε), αν και κοντότεροι (αυτό δεν το τόνισε), τους νικήσαμε χάρη στην ανδρεία μας και στο μυαλό μας. Η Στελλίτσα θα κάνει τη νίκη.

Χθες το βράδυ έλεγα με ενθουσιασμό στον μπαμπά μου για το θεατρικό που ετοιμάζουμε. Ο μπαμπάς μού είπε: «Οι Έλληνες δεν νίκησαν τους Ιταλούς αλλά τους φασίστες. Να το πεις στην κυρία σου για να το τονίσει στην παράσταση». Η μαμά μου, που άκουγε τη συζήτηση, αμέσως «κατέβασε» από το ίντερνετ φωτογραφίες με τις στολές που φορούσαν οι Ιταλοί φασίστες και μου τις τύπωσε. «Να τις δώσεις στην κυλία για να λάψει τις στολές», είπε χαρούμενη.

Πήγα χαρούμενος στην πρόβα και άρχισα να λέω για τους φασίστες και ο Παναγιώτης φώναζε ότι Ιταλός μπορεί να δεχτεί να γίνει, γιατί στο κάτω κάτω υπάρχει και η Μίλαν, αλλά φασίστας ποτέ. Μαζί με τον Παναγιώτη φώναζαν και όλοι οι «Ιταλοί», μόνο ο Σπυράκος, που είχε πει για τη Βόρειο Ήπειρο, αν και Έλληνας, είπε ότι θα ήθελε να γίνει φασίστας. Τότε η κυρία φώναξε «Κανείς δεν θα γίνει φασίστας» και ο διευθυντής, που περνούσε εκείνη την ώρα έξω από την τάξη, την άκουσε και της είπε: «Στο διάλειμμα παρακαλώ να έρθετε στο γραφείο μου». Η κυρία έγινε κάτασπρη. «Η κυρία την έβαψε», είπε η Γεωργία. Όλοι συμφωνήσαμε, αν και δεν ξέρω γιατί το λέμε έτσι.

Περιμέναμε με αγωνία την κυρία έξω από το γραφείο του διευθυντή. Η κυρία δεν βγήκε βαμμένη. Μόνο λίγο κλαμένη.

Μερικές φορές είναι δύσκολο να είσαι κυρία. Μετά το διάλειμμα ο διευθυντής ήρθε στην τάξη. Μας είπε ότι «Σωστά! Οι Έλληνες νίκησαν τη φασιστική Ιταλία», αλλά αυτά θα τα έλεγε εκείνος στην ομιλία του («ομιλία» λέγεται το μάθημα όταν μαθητές είναι οι μεγάλοι). Εμείς θα παίζαμε σαν Εθνική Ελλάδος - Εθνική Ιταλίας. Όλοι καταλάβαμε και συμφωνήσαμε με ενθουσιασμό. Την άλλη μέρα ήρθαμε στην πρόβα με ποδοσφαιρικά παπούτσια.

"Εμείς θα παίζαμε σαν Εθνική Ελλάδος - Εθνική Ιταλίας......"

Ήρθε η μέρα του «ΟΧΙ»

Ήρθε η μέρα του «ΟΧΙ». Κρυμμένος πίσω από την αυλαία, έβλεπα στην αίθουσα τον μπαμπά μου, τη μαμά μου, τη φίλη της που «ενδιαφέρεται προσωπικά» για τον παππού μου, τον παππού μου, που μιλούσε συνέχεια με μια κυρία με κόκκινα μαλλιά που καθόταν δίπλα του... «Με ποιον μιλάει η θεία μου;» ρώτησε η Στελλίτσα δείχνοντας την κοκκινομάλλα κι εγώ είπα με καμάρι «Με τον παππού μου» και ήταν σαν να είπα κάτι για άριστα, γιατί η Στελλίτσα μού έδωσε ένα φιλί στο αριστερό μάγουλο.

Μετά ήταν η χορωδία, μετά η απόδοση κειμένων και ποιημάτων από τα παιδιά των μεγάλων τάξεων («απόδοση» είναι όταν διαβάζεις σαν μεγάλος), μετά άρχισε ο κύριος διευθυντής την ομιλία και έλεγε όλο «ΟΧΙ» (που αν εγώ έλεγα τόσα «όχι», ούτε που ξέρω τι τιμωρία θ' άρπαζα), αλλά στο 90΄ το έσωσε γιατί φώναξε «Ναι στην Ελευθερία! Ναι στην Ελλάδα!», ενώ έπρεπε να φωνάξει, όπως κάνουν οι αθλητές όταν κερδίζουν αγώνες, «Για την Ελλάαααααδααααα!», αλλά τέλος πάντων, άρεσε και όλοι οι θεατές τον χειροκρότησαν.

Μετά άρχισε η παράσταση και τα μεγάλα παιδιά παίζαν τους ρόλους, αλλά δεν πολυκαταλάβαινα τι γινότανε γιατί δεν είχαμε κάνει πρόβες μαζί και τώρα ήμουν σε αγωνία μην τυχόν και στο τέλος οι «Ιταλοί», από υπερηφάνεια, δεν μας άφηναν να τους νικήσουμε, γιατί εντάξει, το παιχνίδι ήταν «στημένο» αλλά ποτέ δεν ξέρεις...

«Έπεσε» η μουσική (η κυρία λέει «όταν θα πέσει η μουσική», εγώ ποτέ δεν την είδα να πέφτει) και αρχίσαμε όπως στις πρόβες τον αγώνα. Οι «Ιταλοί» μάς παίζαν μαν-του-μαν ενώ έπρεπε να κλειστούν στα καρέ και να κάνουν κατενάτσιο, εγώ οδηγούσα τους Έλληνες φωνάζοντας «ΑΕΡΑ!»και «COME ON!», η Στελλίτσα πετούσε σαν τη νίκη μια προς τη μεριά των «Ιταλών», μια προς τη μεριά των Ελλήνων, ο αγώνας έμοιαζε αληθινό ντέρμπι, ίσως να είχε και παράταση, ίσως και να κρινόταν στα πέναλτι, αλλά τότε εγώ, σαν αληθινός αρχηγός, πήρα πρωτοβουλία (αυτό δεν ήταν στο σχέδιο της κυρίας) και με τη σημαία σαν μπάλα όρμησα στην αντίπαλη άμυνα και άρχισα με κοφτές τρίπλες να τους περνώ έναν έναν κι έφτασα απέναντι από τον αρχηγό τους, τον Παναγιώτη, που κράταγε τα γκολπόστ Αλβανία και έκανε έξοδο να με ανατρέψει - και θα το κατάφερνε, αλλά η Στελλίτσα σαν μαύρος κύκνος (αυτό δεν ήταν στο σχέδιο της κυρίας) μπήκε ανάμεσα σ' εμένα και στον Παναγιώτη και του έκοψε την έξοδο. 

Μεγαλειώδης Στελλίτσα!

Κάρφωσα την ελληνική σημαία στην Αλβανία κι άρπαξα από το χέρι τη Στελλίτσα- νίκη και την οδήγησα πολύ σοβαρά στα πόδια της Ελλάδας. 

Της έβγαλα τα φτερά για να μην πετάξει ποτέ πια μακριά από την Ελλάδα (ούτε αυτό ήταν στο σχέδιο της κυρίας, αλλά θυμήθηκα μια ιστορία του παππού μου για την Άπτερο Νίκη) και όλα τα παιδιά, Έλληνες και «Ιταλοί» (γιατί και οι «Ιταλοί» Έλληνες ήταν), ανοίξαμε απότομα τα χιτώνιά μας να φανεί από κάτω η φανέλα της Εθνικής που φορούσαμε (αυτή ήταν μια ιδέα που είχα γιατί κανείς δεν ήθελε να κάνει τον Ιταλό) και φωνάξαμε (σωστά, και όχι όπως ο κύριος διευθυντής): 

«ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΕΛΛΑΑΑΑΔΑΑΑΔΑΑΑΑΑΑΑΑ!»

Όλοι οι θεατές όρθιοι μας χειροκροτούσαν και φώναζαν «Για την Ελλάδα!».

Η κυρία κρατούσε την αναπνοή της και άρχισε να παίρνει τα χρώματα της Εθνικής. Πρώτα έγινε μπλε και μετά άσπρη και μετά λιποθύμησε, από συγκίνηση νομίζω.

«ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΑΑΑΔΑΑΑΔΑΑΑΑΑΑΑΑ!»

...θα τιμωρηθούμε «πανηγυρικά»......

ΤΑ πράγματα πάνε πάρα πάρα πολύ άσχημα. Η κυρία θύμωσε τρομερά μαζί μου που της χάλασα τη γιορτή, λέει. Φώναζε μέσα στην τάξη, μάλωνε τ' άλλα παιδιά που «τα παρέσυρα», τα έλεγε μέσα της και «ηλίθια» (το ξέρω γιατί μονολογούσε κι εγώ διάβασα τα χείλη της), και αυτά φοβήθηκαν και όλα άρχισαν να λένε ότι τα παρέσυρα. Μόνο ο Παναγιώτης με υπερασπίστηκε από τ' αγόρια και είπε ότι καλά έκανα και του έκανα το τάκλιν, γιατί αλλιώς δεν θα άφηνε τους Έλληνες να νικήσουν, και η κυρία θύμωσε και μαζί του αλλά εγώ τον κοίταξα και νομίζω ότι μια υπέροχη φιλία άρχισε να γεννιέται μεταξύ μας.

 Βέβαια τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα γιατί η Γεωργία, που πηδούσε και μάζευε τα αυτοκόλλητά-μου-που-τα-έπαιρ-νε-άδικα-ο-Παναγιώτης, μόλις τον έριξα κάτω στην παράσταση, έτρεξε σαν νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού που ήταν και άρχισε να τον περιποιείται. Από τότε είναι αχώριστοι και ο Παναγιώτης συνέχεια πονά στο πόδι του και η Γεωργία συνέχεια τον περιποιείται γιατί, όπως λέει η μαμά μου: «Όλοι οι άνδλες», εκτός απ' τον μπαμπά μου, «είναι παιδιά και θέλουν μια γυναίκα να τους πελιποιείται».

Ίσως ο Παναγιώτης και η Γεωργία όταν μεγαλώσουν να παντρευτούν. Αλλά για να γίνει αυτό, ο Παναγιώτης δεν πρέπει να μείνει παιδί.

Κώστας Μπαλάφας

Η κυρία είπε ότι ο Παναγιώτης κι εγώ θα τιμωρηθούμε «πανηγυρικά» και τότε η Στελλίτσα είπε «Κυλία, θέλω κι εγώ να πάλω μέλος σ' αυτό το πανηγύλι» και τότε η κυρία ξαναπήρε τα χρώματα της Εθνικής και δεν ξέρω τι θα γινότανε αλλά εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα και ορμήσαμε έξω και αυτή άνοιξε το κινητό της και μιλούσε μέχρι που τελείωσε το μεγάλο διάλειμμα και αν δεν έχει «what's up» ποιος ξέρει πόσα θα πληρώσει!

Όταν το βράδυ τα έλεγα στους γονείς μου, η μαμά μου είπε «Θα πήλε τον ψυχαναλυτή της», ο μπαμπάς μου θυμωμένα είπε «Δεν είναι όλες εξαρτημένες!» και μετά άρχισαν να μαλώνουν για το ποιος έχει δίκιο, αλλά κανείς τους δεν είχε δίκιο γιατί, όπως μας είπε την άλλη μέρα, η κυρία πήρε τον Σύμβουλο.΄

«Κυρία, την ακούσατε!» 

«Ο Σύμβουλος», μας είπε η κυρία, «είναι ψυχολόγος και με άκουσε πολύ προσεκτικά και μου είπε να σας τιμωρήσω παραδειγματικά κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ., γιατί είστε μία συμμορία κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ., που θέλετε να ασκείτε βία στους συμμαθητές σας κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ., και επιτίθεστε σ' εμένα που είμαι το σύμβολο της εξουσίας και χλευάζετε τα σύμβολα της πατρίδας κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.», και όλο επαναλάμβανε «Με άκουσε πολύ προσεκτικά» σαν να ήταν κάτι που της συνέβαινε για πρώτη φορά κι εγώ τότε θυμήθηκα μια έκφραση που είχα ακούσει στην τηλεόραση και που νόμισα ότι ταίριαζε με την περίσταση και της είπα «Κυρία, την ακούσατε!» και όρμησε καταπάνω μου πάλι με τα χρώματα της Εθνικής, αλλά ευτυχώς το μπλε γύρισε στο λευκό και λιποθύμησε.

Αθανάσιος Αλεξανδρίδης, Το πρωτάκι, εκδόσεις Καστανιώτη