Δεν μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου καμμία παρέλαση με χρώμα. Όλες οι εικόνες που μου έρχονται στο νου, είναι μαυρόασπρες, με το κόντραστ που είχαν τότε οι φωτογραφίες. Σκληρές, σε εκτύπωση και περιεχόμενο... Βλέπεις, κατά κακή μου τύχη, έζησα στα γυμνασιακά μου χρόνια το "εθνοσωτήριο" καθεστώς των συνταγματαρχών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για την αισθητική των εθνικών επετείων. Θα περίμενε κάποιος μια αργία , ανεξαρτήτως αιτίας, να είναι προσδοκία για τους μαθητές, οι οποίοι, σημειωτέον, είχαμε 6ήμερη σχολική εβδομάδα. Αντίθετα, για πολλούς και διαφόρους λόγους, με προεξάρχοντα τον εξαναγκασμό, ο αναμενόμενος εορτασμός μιας επετείου μας χάλαγε τη διάθεση για κάμποσες μέρες. Ειδικά η επέτειος της 25 Μαρτίου, που τύχαινε στο έμπα της Άνοιξης και ακύρωνε τις επιθυμίες του ορμονικού μας που υπαγόρευε η εφηβεία μας.
Εκκλησιασμός υποχρεωτικός, με την απειλή τριάρας αποβολής, απαγγελία υποχρεωτική, ωσαύτως εκβιαστική και παρέλαση υποχρεωτική με τις αυτές συνέπειες.
Η ώρα της παρέλασης ήταν η πιο θλιβερή από τα τρία τελετουργικά...
Ντυμένοι σαν τσουβάλια, με κάτι άθλιες σχολικές στολές, αλλά και με φουστανέλες , μερικοί από εμάς, οι οποίοι το έφεραν βαρέως να γίνονται ρεντίκολο (ετσι το αντιλαμβανόμασταν), υπό τα βλέμματα των κοριτσιών, τα οποία ουδόλως υστερούσαν σε ρεζιλίκι, ντυμένα Αμαλίες ή Μπουμπουλίνες... Ένας βηματισμός για κλάματα, με φωτογράφους, είτε κατα παραγγελίαν είτε προκάτ, να πετάγονται σαν κομμάντος για να τραβήξουν μια πόζα που μόνο υπερηφάνεια δεν προκαλούσε στο ατυχές μοντέλο, το οποίο έπρεπε να καταβάλει και δραχμάς δέκα για να πάρει το αντίγραφο, ενώ στην ουσία επιθυμούσε το αρνητικό για να το εξαφανίσει. Και επειδή, παρέλαση χωρίς μουσική δεν νοείται, οι ηχοστήλες σε ξεκούφαιναν με εμβατήρια και δημοτικά (ακόμα και κιτς δημώδη. Ο,τι είχε κλαρίνο ήταν αυτομάτως δημοτικό, και συνεπώς (κατά την βλακώδη νοοτροπία των χωριαταραίων με τα οφφίτσια και την λογοκρισία) πατριωτικό. Έτσι παράλληλα με τα κλέφτικα , άκουγες στη διαπασών το "σου 'πα μάνα πάντρεψέ με, σπιτονοικοκύρεψέ με", το "μη με δέρνεις καλέ μάνα που 'σπασα καινούργια στάμνα", καθώς και τα σύγχρονα "ωρέ Γιώργο Παπαδόπουλε" και το
" του 21 η εποχή κι η εικοσιμιά του Απρίλη"........
Καταισχύνη, κατάθλιψη και έτεροι χαρακτηρισμοί με την πρόθεση "κατά" και την πρόθεση να μεταναστεύσεις , αν μπορούσες....
Ώσπου ερχόταν το μεσημεράκι, όλα τελείωναν όσο ευχάριστα τελειώνει και ένα νεκρόδειπνο, και τότε ερχόταν η μόνη στιγμή που διατήρησε χρώμα στις αναμνήσεις. Η 25η Μαρτίου, εκείνα τα χρόνια, ήταν η επίσημη πρώτη της κυκλοφορίας των παγωτών. Μάλιστα.... Τα παγωτά, έβγαιναν στα ψυγεία εκείνη τη μέρα. Τότε που το παγωτό ήταν σε λεπτό ξυλάκι και το έβρισκες μόνο από Άνοιξη έως Φθινόπωρο. Σε αντίθεση με τα σημερινά, που τα βρίσκεις όλες τις εποχές και αντί για ξυλάκι είναι καρφωμένα σε ....γλωσσοπίεστρο ωτορινολαρυγγολόγου.......... Ίσως αυτό το, τρόπον τινά, έθιμο να είχε σκοπό παρηγορητικό για την πίκρα που καταπίναμε παρελαύνοντας. Ίσως..........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου